Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ ΣΕ ΕΞΩΤΙΚΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ



Η περιπέτεια «Στο Ψηλό Θιβέτ» (High Tibet) είναι μια περιπέτεια 22 σελίδων του Μίκυ Μάους που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ τον Απρίλιο του 1952 στο τεύχος 387 των εκδόσεων της Dell στη σειρά “Four Colors”. Η ιστορία είναι πρωτότυπη και δεν προέρχεται από προσαρμογή κάποιου παλιότερου καρτούν, ούτε ενέπνευσε κάποιο μετά τη δημοσίευσή της.
Στην βιβλιογραφική τεκμηρίωση όλων των εκδόσεων κόμικς της Disney δεν αναφέρεται ο συγγραφέας της ιστορίας, παρά μόνο ο δημιουργός του εξωφύλλου,  ο σκιτσογράφος (penciler) και επιχρωματιστής (inker), που ήταν ένα και το αυτό πρόσωπο· ο Dick Moores (1909-1986). Η πληροφορία ότι ήταν αυτός, αντλείται από τον κατάλογο Comic Vine. Πάντως, στις αναφορές της πολύ καλά ενημερωμένης ελληνικής ομάδας του I.N.D.U.C.K.S. δεν αναφέρεται ούτε αυτός στον παγκόσμιο κατάλογο των κόμικ εκδόσεων της Disney. Με δεδομένο ότι ο Moores  είχε υπάρξει και σεναριογράφος σε one shot (πολυσέλιδες αυτοτελείς ιστορίες) της Disney (π.χ. «Το αυτοκίνητο-ντετέκτιβ» που είχε δημοσιευτεί και στα ελληνικά στο τεύχος 38 του ‘‘Γέλιου και Χαρά’’), δεν αποκλείεται να ήταν και ο σεναριογράφος της περιπέτειας στο Θιβέτ του Μίκυ Μάους.

                                         Εκτός από την πρώτη έκδοση, αυτή του 1952, στις ΗΠΑ δεν αναφέρονται άλλες επανεκδόσεις της. Έχει όμως μια συμπαθητική διεθνή καριέρα: Αυστραλία 4 φορές (η πρώτη το 1952), στο Βέλγιο 2 φορές, στη Βραζιλία 1 φορά, στη Γαλλία 4 φορές, στη Γερμανία 1 φορά, στην Ιταλία 2 φορές και στην Ολλανδία 1 φορά (1986).
Τα δύο εικονιζόμενα εξώφυλλα είναι από τις δυο ιταλικές εκδόσεις της περιπέτειας, που είναι και οι μόνες εκδόσεις που διαφοροποιούνται στον τίτλο και στην εικόνα του εξωφύλλου.
Στην Ελλάδα έχει δημοσιευτεί μία και μοναδική φορά τον Μάρτιο του 1954 στη σειρά ‘‘Γέλιο και Χαρά’’ από όπου προέρχεται και η παρακάτω ανάρτηση της ιστορίας. Στο ίδιο αυτό τεύχος υπάρχει και μια μονοσέλιδη ιστορία του Μίκυ Μάους με τα δυο ανίψια του Μόρτι και Φρέντι, ανώνυμη αρχικά, αλλά με τίτλο «Παιχνίδια στο ψυγείο» (Toys in the refrigerator), που της δόθηκε αργότερα και ήταν δημιουργία του Jim Pabian. Οι υπόλοιπες δυο μονοσέλιδες ιστορίες της ελληνικής έκδοσης, προέρχονται από άλλα τεύχη της αμερικανικής έκδοσης.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ
Η περιπέτεια  «Στο Ψηλό Θιβέτ» είναι γραμμένη στα πλαίσια που γράφονταν πολλές περιπέτειες κόμικς εκείνης της εποχής, όπου τα ταξίδια των ηρώων σε εξωτικά μέρη ήταν ο κοινός τόπος των περιπετειών. Συμπτωματικά (;), το Θιβέτ στην εποχή που δημοσιεύτηκε στις ΗΠΑ η περιπέτεια του Μίκυ Μάους βρισκόταν σε μια σχετική επικαιρότητα. Από τον Οκτώβριο του 1950 η εξωτική αυτή χώρα των Ιμαλάϊων είχε ενσωματωθεί ως επαρχία στην Κίνα, ύστερα από εισβολή κινεζικών στρατευμάτων. Όμως στο κόμικ η μοναδική αναφορά σε αυτό το γεγονός είναι σημειολογική. Βρίσκεται στη… γραμματοσειρά του τίτλου όπου υποτίθεται ότι τα γράμματα θυμίζουν κινεζική γραφή και όχι θιβετιανή (που είναι ολότελα διαφορετική). Κι εδώ εντοπίζεται η σημειολογική αναφορά. Με νόμο οι Κινέζοι είχαν απαγορεύσει τη θιβετιανή γλώσσα και γραφή! Κάτι αντίστοιχο επιχειρήθηκε και στον ελληνικό τίτλο στις εσωτερικές σελίδες του περιοδικού μιμούμενος τον αντίστοιχο της αμερικανικής έκδοσης στην ίδια πρώτη σελίδα της.
Η ιστορία αρχίζει σε μια παραλία, όπου ο Μίκυ και ο Γκούφυ ψάχνουν στην αμμουδιά για όστρακα και βρίσκουν μια μικρή χαριτωμένη χελώνα με μια παράξενη και άγνωστη γραφή στο καύκαλό της. Οι επιστήμονες διαπιστώνουν ότι πρόκειται για μια ιερή χελώνα, που άγνωστο πώς από τα Ιμαλάια βρέθηκε στην αμερικανική ακτή.
Αποφασίζεται να οργανωθεί αποστολή για να την μεταφέρουν στον τόπο της, το Γιακέτι-Γιάκ. Στην επιστημονική αποστολή συμμετέχουν κι ο Μίκυ με τον Γκούφυ.
Από κάποιο αεροδρόμιο των Ινδιών κοντά στα σύνορα, αρχίζουν να ανηφορίζουν στα Ιμαλάια, αλλά όταν φτάνουν σε υψόμετρο 5.500 μέτρων οι επιστήμονες δεν μπορούν να συνεχίσουν κι έτσι αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας την αποστολή οι δυο ήρωές μας. Φτάνουν στην παράξενη χώρα, όπου τη βρίσκουν έρημη. Οι κάτοικοί της πανικόβλητοι φεύγουν για να αποφύγουν την οργή του Σχίστη, ενός υπερφυσικού πνεύματος που σκίζει τη γη κυνηγώντας τον Τσου-Χι λάμα τον φύλακα της ιερής χελώνας. Ο Τσου-Χι τρέχει αλλόφρων και απελπισμένος προκειμένου να ξεφύγει από την οργή του Σχίστη, αλλά μόλις ο Μίκυ του επιστρέφει την χελώνα το φαινόμενο οργισμένο σταματάει να κυνηγά τον δυστυχή Λάμα. Οι κάτοικοι επιστρέφουν στην πόλη τους και διοργανώνουν γιορτή προς τιμή των σωτήρων τους προσφέροντάς τους ένα αηδιαστικό για τη γεύση του Μϊκυ τσάι εμπλουτισμένο με βούτυρο από γιακ (βοοειδές των Ιμαλάϊων). Ο Μϊκυ για να μην τους προσβάλλει προσποιείται ότι τρελαίνεται για τη γεύση του με συνέπεια αποχαιρετώντας τον να του χαρίσουν ένα ολόκληρο κοπάδι γιακ φορτωμένα με σακιά βουτύρου για να έχει να πίνει το τσάι του σε ολόκληρη τη ζωή του.
Και μερικές σκηνές του έργου (trailer, που λένε, πριν από το έργο:








Να σημειωθεί ότι το Θιβέτ πέρα από τον τίτλο δεν αναφέρεται πουθενά μέσα στο κείμενο, αλλά η απεικόνιση του ανακτόρου του Δαλάι Λάμα στη Λάσα σε ένα καρέ παραπέμπει απ’ ευθείας σε αυτό, ενώ η ονομασία της πόλης-χώρας σε ‘‘Γιακέτι-Γιακ’’ παραπέμπει στον θρύλο του χιονάνθρωπου των Ιμαλάϊων τον Γιέτι και στα γιακ που είναι ότι τα βόδια σε μας συν το ότι προσφέρουν και το μαλλί τους για κατασκευή μάλλινων ρούχων.

Η "Dinothesaurus Productions" παρουσιάζει στη σειρά "Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ (που κρύβουμε όλοι μέσα μας)" την περιπέτεια του Μίκυ Μάους και του Γκούφυ του Walt Disney που δημοσιεύτηκε στο τρίτο τεύχος του περιοδικού "Γέλιο και Χαρά" των εκδόσεων "Μ. Πεχλιβανίδης και Σια", το οποίο είχε κυκλοφορήσει στις 14 Μαρτίου 1954 με τίτλο:















                                                                    THE END!

10 σχόλια:

  1. Α βρε Dino τι μας κάνεις βραδυάτικα να διαβάζουμε Μίκυ στο Θιβέτ. Ξέρω ότι σαρέσει αυτή η περίοδος του Μικυ κι όχι τόσο αυτά του Τερζόπουλου. Πάντως εγώ αυτη την τελευταία γνώρισα λογο ηλικίας - εσύ ζούσες πριν την ύπαρξη του Walt Disney - κι αυτή αγάπησα.

    Είναι ωραίο να ανακαλύπτουμε αυτές τις ιστορίες και σε ευχαριστούμε πολύ για την προσφορά σου.

    Και βέβαια θα την εκτυπώσω για τον γιο μου... για να δουμε αν αυριο θα διαβάσει πιο γρήγορα και σωστά κυρίως, με τον Μικυ να περιμένει σαν επιβράβευση.

    και κάτι τελευταίο, ο αγαπημένος μου ήρωας παραμένει ο....Ντόναλντ κι όχι ο Μίκυ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κάθε σου δημοσίευση, Γιώργο, είναι μεγάλη ευχαρίστηση για όλους μας! Εμβαθύνεις στα θέματα που αναλύεις και αυτό μου αρέσει. Είσαι επιστήμονας στον τομέα σου!!!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Προσωπικώς δεν πιστεύω ότι υπάρχει εμβάθυνση στη θεματολογία αυτού του blog. Άπλώς ο συντάκτης του που είναι γνωστός συγγραφέας σχετικών θεμάτων σε διάφορα περιοδικά στις δεκαετίες του '80 και του '90 κατέχει τα θέματα τα οποία διαπραγματεύεται. Από εκεί και πέρα αξιοποιεί και διαχειρίζεται το υλικό από κάποιο μεγάλο προσωπικό του αρχείο παραθέτοντας πληθώρα πληροφοριών. Πολλές είναι περιττές για το συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό των ιστοτόπων επιμηκύνοντας το κείμενο ίσως και πέρα από τα όρια. Θα πρέπει πάντως να δεχτώ ότι η γραφή είναι προσεγμένη και διαβάζεται ευχάριστα, έστω και κατά δόσεις ανάγνωσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε Leandro Conti(???) μου ανέβασες το ηθικό με αυτό το "γνωστός συγγραφέας σχετικών θεμάτων σε διάφορα περιοδικά κλπ κλπ". Δεν το ήξερα ότι ήμουν γνωστός. Δεν πίστευα καν ότι θα υπήρχε κάποιος που να θυμάται τα κομμάτια που υπέγραφα σε λαϊκά και παιδικά περιοδικά πριν από τόσα χρόνια!... Πολύ με ανέβασες, φίλε! Έχεις δίκιο με την επισήμανσή σου ότι γράφω πολλά περισσότερα από όσα μπορεί να αντέξει ένας αναγνώστης του διαδικτύου. Βλέπεις, το κουσούρι του περιοδικατζή παλιάς κοπής δεν μπορώ να το αποβάλω και νομίζω ότι γράφω για κάποιο περιοδικό. Από την άλλη, μεταξύ μας, ούτε θέλω να το αποβάλω. Να το επιβάλω θέλω!... Προσπαθώ ο Dino να είναι ένα blog με το ύφος της παλιάς περιοδικατζίδικης σχολής. Όσο για την "πληθώρα πληροφοριών (που) πολλές είναι περιττές..." κι αυτό σωστό. Αλλά, εκτός από τα άλλα ελαττώματά μου, είμαι και infomaniac. Τι να κάνουμε;
    Φυσικά, ευχαριστώ και τα άλλα παιδιά για το ότι ανελλιπώς μπαίνουν στον κόπο να σχολιάζουν τις αναρτήσεις μου. Και μάλιστα, κολακευτικά, πράγμα που ικανοποιεί και τη ματαιοδοξία μου!
    Άντε, πάλι editorial έγραψα και όχι απάντηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οταν λέω εγώ πως είσαι διάσημος!!!εσύ δεν με πίστευες,ορίστε η απόδειξη κύριε ΜΕΤΡΙΟΦΡΩΝ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γιωργο συνεχισε να μας εκπλησεις ευχαριστα με τα αρθρα σου και τα σκαναρισματα σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πάντως εγώ το διάβασα ολόκληρο και το χάρηκα ολόκληρο! Θεωρώ πως αν κάποια λεπτομέρεια ενδιαφέρει έστω και ένα αναγνώστη ή συλλέκτη, τότε, αυτόματα έχει και λόγο ύπαρξης. Και αυτό είναι το ατού που έχω βρει στα άρθρα σου...λεπτομέρειες, στοιχεία που αγνοούσα! Και σε ευχαριστώ γι αυτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φίλε Leandro Conti πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω ανθρώπους σαν εσένα! Κινείσαι στο διαδίκτυο και εφορμάς να σχολιάσεις αρνητικά κάτι το οποίο θεωρείς άσχημο (για τα δικά σου κριτήρια, βέβαια), αδιαφορώντας για το αν αυτό το ίδιο πράγμα αρέσει σε κάποιους άλλους. Επειδή η εποχή μας έχει γεμίσει αρνητισμό και κακία, καλό θα ήταν ένας περιηγητής του διαδικτύου (όπως είμαστε όλοι μας) να συμμετέχει και να εκφέρει γνώμη μόνο κάπου όπου θα έχει να πει κάτι θετικό. Στο κάτω-κάτω κανείς δεν σε υποχρεώνει να διαβάσεις κάτι που δεν σου αρέσει! Πατάς το κουμπάκι εξόδου κι από δω παν κι οι άλλοι! Εκτός και αν την βρίσκεις με το να μειώνεις τους άλλους και να υποτιμάς το έργο και την προσφορά τους. Αν προτιμάς τις ιστοσελίδες που ανακοινώνουν "τηλεγραφικά" τα θέματά τους, με γεια σου, με χαρά σου. Έτσι είναι το 90% των σελίδων του ίντερνετ, οπότε συνέχισε τον δρόμο σου! Δείξε σεβασμό σ' εκείνους που θέλουν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πάνο μου, σε ευχαριστώ πολύ για την συνηγορία σου.. Αλλά, γιατί βρε Πάνο, είσαι τόσο επιθετικός σε κάποιον που εξέφρασε μια κάπως διαφορετική άποψη όχι για αυτά που γράφω (τότε, πράγματι ας μη το διάβαζε), αλλά για τον τρόπο που τα παρουσιάζω. Εκεί δεν συμφωνεί και έχει το δικαίωμα να το εκφράσει. Προσωπικά με προβλημάτισε και δέχτηκα ότι έχει δίκιο. Άσε που με ανέβασε και ψυχολογικά, επισημαίνοντας ότι είμαι και γνωστός!!!!! Ειλικρινά, θα πήγαινε περίπατο η όποια δημοκρατική μου κουλτούρα και το γνωστό τσιτάτο του Βολταίρου για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, αν το κείμενο ήταν προσβλητικό, κυρίως για σας τους φίλους (κάποιους, λυπάμαι που ακόμα δεν τους έχω γνωρίσει και προσωπικά) που με διαβάζετε και με εμψυχώνετε με τα σχόλιά σας και πολύ εύκολα θα το απέσυρα από τις αναρτήσεις, φυσικά χωρίς να απαντήσω. Αλλά, το σχόλιο δεν είναι προσβλητικό. Ούτε καν το βρίσκω επικριτικό. Όπως και να έχει, σε ευχαριστώ και πάλι, καλέ μου φίλε...
    Γιώργος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν είμαι επιθετικός απέναντι στον συγκεκριμένο άνθρωπο, αλλά στον τρόπο που επέλεξε να εκφραστεί. Θα με χαροποιούσε να τον βλέπω πιο συχνά να συμμετέχει στις κουβέντες μας και τότε θα δεχόμουν όχι ένα αλλά δέκα αρνητικά σχόλια. Το να μπαίνεις σε έναν χώρο, όμως και το πρώτο που έχεις να σχολιάσεις είναι κάτι αρνητικό... ε, δεν είναι και ότι καλύτερο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή