Απόβραδο καλοκαιριού: Ώρα για σινεμά

 ΠΡΟΣΕΧΩΣ : ΜΕΡΙΚΑΙ ΣΚΗΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ… ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΡΓΟΝ

   Σινεμά καλοκαιριάτικο με παλιές αγαπημένες ταινίες κι ολόκληρη η γειτονιά στις πάνινες πολυθρό-νες του ‘Σινέ Κήπος’. Χαρούμενο κουβεντολόι λίγο πριν ακουστεί το τριπλό καμπανιστό κονγκ, όπου θα χαμηλώσουνε τα φώτα και θα αρχίσει το έργο. Όλοι φίλοι και γνωστοί.  Η οθόνη μπροστά από τις στοιχισ-μένες πάνινες πολυθρόνες ένιωθε σαν η ντίβα της βραδιάς. Ήξερε, πως σε λίγο το ενδιαφέρον όλων θα στρεφόταν σ’ αυτήν. Στις κινούμενες εικόνες που θα προβάλλονταν στην λευκή της επιφάνεια.

   Απαλή μυρωδιά από γιασεμί, αγιόκλημα και γεράνι να δίνουν την τρίτη διάσταση στην οπτικοακουστική ψυχαγωγία. Στα πόδια σου τριζάτο χαλίκι και να μετράς τα άστρα, σαν σε κάποιες σκηνές χαλάρωνε το ενδιαφέρον.

   Οι μελωδικές φωνές του Πρίσλεϊ, του Σινάτρα, του Πολ Άνκα, του Χάρυ Μπελαφόντε από τα χιλιοπαιγ-μένα δισκάκια των 45 στροφών, που έπαιζε το φορητό πικάπ στην καμπίνα της μηχανής προβολής, στα διαλείμματα ανακατεύονταν με τις φωνές των παιδιών του κυλικείου, που διαλαλούσαν -σχεδόν τραγουδιστά- το περιεχόμενο του ντορβά τους περασμένου στο σβέρκο τους…

 

  Ιεροτελεστία καλοκαιριάτικης  νύχτας βαθιά χαραγμένη στη θύμηση με εικόνες ήχους και οσμές.

   Τα χιλιοτραγουδισμένα σινεμά τα θερινά, υπάρχουν ακόμα, επειδή εντάχθηκαν υποχρεωτικά στα προστατευόμενα είδη της λαϊκής ψυχαγωγίας. Πόσα, όμως, από αυτά παράγουν νοσταλγία σαν περιβάλλον; Νοσταλγία και σαν έργα, αφού τις πιο πολλές φορές δεν ταιριάζουν στην καλοκαιριάτική ανεμελιά, μα στη σιωπηλή μυσταγωγία που επιβάλλει η σκοτεινή αίθουσα του χειμερινού κινηματογράφου;

   Από τη γωνιά του, ο Δεινοθήσαυρος θα προσπαθήσει να προσφέρει κάποιες σταγόνες με τη γεύση της νοσταλγίας… Κάτι σαν ‘Μερικές σκηνές από το προσεχώς έργον’… Για πολλούς και διαφόρους λόγους δεν υποκαθιστά το παλιό θερινό σινεμά της γειτονιάς. Θα προσπαθήσει να το θυμίσει… Και με λίγη φαντασία, όλα γίνονται!..

              Ο Δεινοθήσαυρος, ο σινεφίλ

                                           και η θυγατρική του στήλη

σας ταξιδεύουν

σε σκηνές

 παλιού κλασικού

κινηματογράφου.

Σε σκηνές που

άφησαν εποχή,

που έγραψαν

την ιστορία

του κινηματογράφου.

Σε σκηνές με τους

μυθικούς σταρ

του παλιού Χόλιγουντ.

ΤΖΙΛΝΤΑ:

Το αρχέτυπο της μοιραίας γυναίκας

Η ‘Τζίλντα’  ή ‘Γκίλντα’ κατ’ άλλους, ακόμα και ‘Χίλδα’ λόγω του ότι η πλοκή της διαδραματίζεται στη Λατινική Αμερική, είναι από τις ταινίες εκείνες που καθιέρωσαν το αμερικανικό νουάρ στη δεκαετία του ’40 ακολουθώντας τον δρόμο που είχαν ανοίξει οι αστυνομικές νουβέλες στις δεκάδες φτηνά περιοδικά της λαϊκής λογοτεχνίας, που ανθούσε στις ΗΠΑ εκείνη την δεκαετία.

Αν και συνολικά σαν φιλμ δεν διεκδικεί  δάφνες αριστουργήματος έμεινε στην ιστορία του κινηματογράφου για τη σκηνή όπου η Χαίηγουορθ ντυμένη με ένα μαύρο σατέν εφαρμοστό  στράπλες φόρεμα τραγουδάει το ερωτικό «Put the blame on Mame”  και χορεύοντας αρχίζει να επιδίδεται σε ένα άκρως αισθησιακό στριπ τιζ, που ωστόσο δεν προχώρησε περισσότερο από το να βγάλει τα μακριά μαύρα της γάντια. Η αλήθεια είναι ότι ήθελε να συνεχίσει ζητώντας από τους άντρες θαμώνες του καμπαρέ να της κατεβάσει κάποιος  το φερμουάρ του φορέματός της, επειδή η ίδια δεν θα τα κατάφερνε μόνη της. Όλα αυτά για μια ταινία στην πουριτανική Αμερική του 1946 και με τον κώδικα Χαίητζ  να επικρέμεται απειλητικά, άγγιζε τα όρια του… πορνό! Αμέσως μετά ακολουθεί και ένα από τα πιο ηχηρά χαστούκια σε μάγουλο ντίβας του σινεμά με δράστη τον Γκλεν Φόρντ και θύμα τη Ρίτα Χαίηγουορθ. Για τις δύο αυτές συνεχόμενες σκηνές η ‘Τζίλντα’ καταχωρίστηκε ως ταινία αναφοράς του είδους ‘νουάρ’ στην παγκόσμια φιλμογραφία.

Γενικά, πάντως η παρουσία της πανέμορφης σταρ στην ταινία είναι το αρχέτυπο της μοιραίας γυναίκας στη φιλολογία της λογοτεχνίας και φιλμογραφίας νουάρ έστω και αν δεν είναι ξανθή, αλλά καστανομάλλα. Ο σκηνοθέτης Τσαρλς Βίντορ την απογειώνει και διευθυντής φωτογραφίας Ρούντολφ Ματέ, με τα σκληρά κοντράστ μαύρου άσπρου, την αποθεώνει. Και αυτό από μόνο του φτάνει να κάνει την ταινία κλασική και την Χαίηγουορθ ντίβα πρώτου μεγέθους.

Η φωνή που ντουμπλάρει την Χαίηγουορθ τόσο στο ‘Put the blame on Mame’, όσο και στο πασίγνωστο ‘Amado mio’ ανήκει στην Ανίτα Έλλις.

Η ελληνική πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε στις 31 Ιανουαρίου 1947, παρά λίγες μέρες έναν χρόνο αργότερα από την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινία τον Φεβρουάριο του 1946 στις ΗΠΑ

Τραγουδήστε μαζί με τη Ρίτα ή την Ανίτα, αν θέλετε,  

το ‘Put the blame on Mame’

When Mrs. O'Leary's cow kicked the lantern

In Chicago town

They say that started the fire

That burned Chicago down

That's the story that went around

But here's the real low-down

Put the blame on Mame, boys

Put the blame on Mame

Mame kissed a buyer from out of town

That kiss burned Chicago down

So you can put the blame on Mame, boys

Put the blame on Mame

When they had the earthquake in San Francisco

Back in nineteen-six

They said that ol' Mother Nature

Was up to her old tricks

That's the story that went around

But here's the real low-down

Put the blame on Mame, boys

Put the blame on Mame

One night she started to shimmy-shake

That brought on the Frisco quakes

So you can put the blame on Mame, boys

Put the blame on Mame

Amado mio

Τα λόγια του Amado mio για να συνοδέψετε στο τραγούδι της τη Ρίτα Χαίηγουορθ ή την Ανίτα Έλις, που το τραγούδησε στην ταινία ντουμπλάροντας την σταρ.

Love me forever
And let forever begin tonight
Amado mio

When we're together
I'm in a dream world
Of sweet delight
Many times I've whispered
Amado mio
It was just a phrase
That I heard in plays
I was acting a part

But now when I whisper
Amado mio
Can't you tell I care
By the feeling there
'Cause it comes from my heart

I want you ever
I love my darling
Wanting to hold you
And hold you tight

Amado mio
Love me forever
And let forever
Begin tonight

Many times I've whispered
Amado mio
It was just a phrase
That I heard in plays
I was acting a part

But now when I whisper
Amado mio
Can't you tell I care
By the feeling there
'Cause it comes from my heart

I want you ever
I love my darling
Wanting to hold you
And hold you tight

Amado mio
Love me forever
And let forever
Begin tonight
And let forever
Begin tonight
And let forever
Begin tonight                                             

                                                             The End


 ΠΡΟΣΟΧΗ ΔΙΑΒΆΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:

Κοίτα τι βρήκα στο πατάρι!

   Ο ΔΕΙΝΟΘΗΣΑΥΡΟΣ, Ο ΦΙΛΟΜΑΘΗΣ
                            KAI TO

                  ΠΑΡΟΥΣΙΑΖOYN
              ΤΗΝ ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ:

Λίγα λόγια για το έργο:

Είναι πολύ πιθανό να κρύβει ο καθένας μας μέσα του έναν μικρό Αλί Μπαμπά, που διαπιστώνει την ύπαρξή του, μόλις ανακαλύψει την σπηλιά με τους ατίμητους θησαυρούς.

Η δικιά μου σπηλιά βρισκόταν σε ένα πατάρι. Κι οι θησαυροί σκόρπιοι ανάμεσα σε άχρηστα (για μένα) άλλα πράγματα μέσα σε χαρτοκιβώτια, νάιλον σακούλες και σακατεμένες βαλίτσες. Ήταν απομεινάρια παλιών δικών μου θησαυρών, που είχαν δηλωθεί ως παράπλευρες απώλειες μετακομίσεων, εκκαθαρίσεων κλπ στα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από τη σώρευσή τους, ίσαμε κάποια στιγμή που τους αναζήτησα.

Με μιας, το πατάρι-σπηλιά του Αλί Μπαμπά έγινε λαμπίκο σαν αίθουσα υποδοχής σε κλινική πολυτελείας και ο προσωπικός μου χώρος πατάρι κι αποθήκη μαζί. Αχούρι. Κι έτσι είναι ακόμα. Και χειρότερα, αφού στο μεταξύ όλο και κάτι καινούργιο, δηλαδή όλο και κάτι παλιό θέλω να πω, έρχεται να προστεθεί… Υπαρκτό Ελ Ντοράντο (η μυθική χώρα το αμύθητου πλούτου), μαζί και Σάνγκρι-Λα (η μυθική γη της ευτυχίας, της γαλήνης και της ευδαιμονίας). Άβατο για τους αμύητους.

Είναι στιγμές που η οικογένειά μου θα ήθελε πολύ να είχαν κάποιο ρόλο και οι 40 νομάτοι που συμπρωταγωνιστούσαν με τον Αλί με ρόλους κλεφτών στο παλιό ανατολίτικο παραμύθι, αν και είναι αμφίβολο πως με μια και μόνο επιδρομή τους θα μπορούσαν να σηκώσουν όλο τούτο μαζωξομάνι, το άδικα χαρακτηριζόμενο ως σκουπιδολόι.

Ανοίγω χαρτόκουτα, νάιλον σακούλες και βαλίτσες-ερείπια στην τύχη. Διαλέγω αντικείμενα. Αναθυμάμαι κάποια λεπτομέρεια από τη συντροφιά τους. Το κάνω συχνά. Αυτή τη φορά το έκανα για την παρέα εδώ πέρα.

Αφιερώνω, λοιπόν, στην παρέα μας το παρακάτω φωτορομάντσο των αναμνήσεων καθώς στροβιλίζονται αέρινα με υπόκρουση το νοσταλγικό βαλσάκι του Μάνου Χατζηδάκι, με το τραγούδι της λατέρνας, την ώρα του σούρουπου…

Συνδεθείτε να το ακούσετε και επιστρέψατε στην μικρή περιπέτεια με το κυνήγι του θησαυρού.

http://www.youtube.com/watch?v=8QUdX_Wx26g

ΚΑΙ ΝΑ ΤΙ ΒΡΗΚΑ ΣΤΟ ΠΑΤΑΡΙ!!

Και αντικείμενα

ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΠΟΥ ΕΚΡΥΒΕ ΤΟ ΠΑΤΑΡΙ!

Και το μικρό αφιέρωμα (υπερπαραγωγή, πάντως, έτσι; κλείνει με την μουσική τίτλων της ταινία; "A disistant Trumpet" που παίχτηκε στην Ελλάδα το 1964 με τίτλο: "Τα τύμπανα της Κολάσεως".

THE END

Παρουσιάσεις βιβλίων

«Φίλων Έργα»

Τα «Φίλων Έργα» είναι η μια από τις δυο υποκατηγορίες της ρουμπρίκας «Βιβλίων Γεύσεις». Η ρουμπρίκα αυτή δεν είναι αφιερωμένη στη νοσταλγία, στις αναμνήσεις και σε ό τι το παλιό κι αγαπημένο, στα oldies and goldies, που λένε. Φιλοξενεί πρόσφατα ή παλιότερα -ακόμα και εκτός κυκλοφορίας πλέον- δημοσιευμένα μεμονωμένα κείμενα, περιοδικά ή βιβλία φίλων, προβάλλοντάς τα στο μέτρο των δυνατοτήτων του blog, χωρίς κριτικές ιδιαιτέρων αξιώσεων, αλλά σίγουρα με σεβασμό, εκτίμηση κι αγάπη για τον κόπο που έκαναν οι δημιουργοί τους να τα δημιουργήσουν και να τα δημοσιεύσουν πιστεύοντας ότι αξίζει ο κόπος τους, ώστε να τα μοιραστούν με εμάς τους υπόλοιπους.

Όταν θα υπάρξει και διαφορετικού πεδίου δημιουργική δραστηριότητα εκτός από βιβλία ή περιοδικά, ο χώρος αυτός θα έχει την χαρά να την παρουσιάσει.

Η ρουμπρίκα εγκαινιάζεται με την τρίτη και τελευταία ιστορία σε κόμικ «Πορτιέρο Μάκης Ροδίτης» και το «Αλφαβητάρι του Αιγάλεω- Μια πόλη, μια ιστορία». Για την επιλογή των δύο αυτών εργασιών συνεκτιμήθηκαν διάφοροι λόγοι, αλλά η παρουσία του εκλεκτού φίλου και συνδιαχειριστή στο blog αυτό, του Νίκου Δ. Νικολαΐδη και στα δύο έργα, μπορεί να ήταν ένας από τους λόγους, αλλά δεν ήταν ο κυριότερος.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΔΙΤΗ ΣΤΟΝ... ΑΙΓΑΛΕΩΤΗ
ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Δ. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ

ΠΟΡΤΙΕΡΟ ΜΑΚΗΣ ΡΟΔΙΤΗΣ, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ

Με ένα εντυπωσιακό τεύχος γεμάτο ποδόσφαιρο που θύμιζε παιδικό περιοδικό από τα παλιά με αγγλικές ποδοσφαιρικές ιστορίες, αλλά που τώρα είναι πέρα για πέρα ελληνικό, ολοκληρώθηκε η τριλογία της ιστορίας του πορτιέρο (τερματοφύλακας, πάει να πει σε κάποια άγνωστη ευρωπαϊκή γλώσσα, αλλά που έχει καθιερωθεί) Μάκη Ροδίτη.

Ο Μάκης Ροδίτης είναι ένας τερματοφύλακας, καθόλου μεγάλη ή ανερχόμενη φίρμα, που διανύει τα τελευταία, μάλλον χρόνια της καριέρας του, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στην ομάδα του Ιαλυσσού Ρόδου.

Στο τρίτο και τελευταίο τεύχος της μίνι σειράς η ομάδα της Ρόδου έχει καταφέρει να φτάσει στον Τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος και στο ΟΑΚΑ αντιμετωπίζει τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Η χρονική στιγμή που εξελίσσεται το επεισόδιο ρητά αναφέρεται ότι είναι ο Τελικός του 2011, αλλά τα ιστορικά δεδομένα που προκύπτουν από την αφήγηση τοποθετούν τη δράση είτε μεταξύ 1992-1995 χρονιές που ο Ιαλυσσός έπαιζε στην Γ’ Εθνική κατηγορία, είτε μεταξύ 1997-2002 σύμφωνα με υπαρκτά πρόσωπα, που εκείνη την εποχή συνυπήρχαν στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Αλλά τέλος πάντων πρόκειται για fiction, που δικαιολογεί την όποια χρονολογική αυθαιρεσία και για τούτο ας επικεντρωθούμε στη δράση του επεισοδίου και μόνο σε αυτή.

Η μάχη για τη ροδίτικη ομάδα δείχνει άνιση σύμφωνα με τα προγνωστικά, αφού είναι ομάδα της Γ’ κατηγορίας και ο Ηρακλής της Α’. Ο Μάκης Ροδίτης μετά από μεγάλη απουσία κάτω από τα δοκάρια της ομάδας του, υπερασπίζεται και πάλι τα δίχτυα του Ιαλυσσού και πραγματοποιεί ένα από τα χειρότερα παιχνίδια της καριέρας του. Μόνο από τύχη το ματς τελειώνει ισόπαλο στην κανονική του διάρκεια και στην παράταση.

Η ανάδειξη του νικητή κρέμεται από το πέμπτο πέναλτυ του Ηρακλή. Θα μπει κι αυτό γκολ, όπως τα προηγούμενα εννιά πέναλτυ; Έντεκα βήματα μπροστά από την μπάλα έχει πάρει θέση ο Ροδίτης στην πιο κρίσιμη φάση της καριέρας του!

Ο Μάκης Ροδίτης είναι δημιούργημα του Νίκου Δ. Νικολαΐδη, που κάνει και τα σκίτσα. Σε στιγμές -ομολογουμένως- μεγάλης έμπνευσης αποδίδει με φωτογραφικό ρεαλισμό τις φάσεις που πρωταγωνιστεί ο τερματοφύλακάς του. Χαρακτηριστικά είναι τα καρέ με επιλεγμένες ‘φάσεις’ στο εξώφυλλο που προέρχονται από πάνελ των εσωτερικών σελίδων.
Από όσο γνωρίζω, θαρρώ πως και ο ίδιος ο Νίκος Νικολαΐδης ανάμεσα στα τόσα με τα οποία έχει ασχοληθεί, έχει παίξει και ‘πορτιέρο’, πράγμα που σημαίνει ότι αποδίδει στο σκίτσο και κάποιες από τις προσωπικές του εμπειρίες, ψυχολογία και αντιδράσεις κάτω από τα δοκάρια.

Τα κείμενα του σεναρίου είναι του Βαγγέλη Κωνσταντινίδη και η έκδοση, όπως ολόκληρης της σειράς είναι από τις εκδόσεις ‘Λεωπαλαίοντες-ΖΝ’ του Νίκου Ζώη, ο οποίος εδώ και μερικά χρόνια πασχίζει μόνος του συγγραφικά και εκδοτικά δημιουργώντας διάφορες σειρές για ένα καθαρά ελληνικό κόμικ, ανάμεσα στα μεγαθήρια της αμερικανικής παραγωγής που έχουν κατακλύσει την ελληνική αγορά.

Η τριλογία του Μάκη Ροδίτη ολοκληρώθηκε, καθώς στις τελευταίες σελίδες του περιοδικού, ο ήρωας κοινοποιεί την απόφασή του να κρεμάσει οριστικά τα γάντια του. Ωστόσο, αφήνεται να πλανάται η εντύπωση ότι ενδέχεται να μεταπειστεί αλλάζοντας τελικά γνώμη.

Προσωπικά το απόλαυσα, μολονότι δεν υπήρχε μια άλλη παράλληλη ιστορία που να δημιουργεί πλοκή και εκκρεμείς καταστάσεις, επειδή η διακύμανση στο σκορ και η ασταθής απόδοση του τερματοφύλακα Ροδίτη, δημιουργεί όλο εκείνο το κλίμα του σασπένς, που δεν προδικάζει ένα φινάλε σύμφωνα με τις προδιαγραφές του happy end, το συνηθισμένο σαν κλασικό φινάλε ιστοριών περιπετειώδους (έστω και αθλητικού) αφηγήματος.

Καλή τύχη και στα περίπτερα, Μάκη Ροδίτη, νούμερο 3!

ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ -ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο Νίκος Δ. Νικολαΐδης είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα και καταφέρνει να καλύπτει τις δραστηριότητες των πολλαπλών ενασχολήσεών του και ενδιαφερόντων του με αποτελεσματικότητα επαγγελματική.
Μένοντας μόνο στις συγγραφικές ενασχολήσεις του δεν ξέρεις που ακριβώς να τον κατατάξεις πρωτευόντως. Είναι ο μελετητής του κόμικ (με ένα βιβλίο στα βιβλιοπωλεία και άλλο ένα στα σκαριά) είναι ο ίδιος κομικίστας έχοντας γράψει και σχεδιάσει κόμικς, είναι ο ερευνητής του αθλητισμού (με βιβλία για τα αθλητικά τμήματα του Αιγάλεω, για τις μικρές κατηγορίες του αθηναϊκού ποδοσφαίρου κλπ) ή τελικά είναι ο ιστορικός-λαογράφος όπως εμφανίζεται στο βιβλίο του «Το Αλφαβητάρι του Αιγάλεω-Μια πόλη μια ιστορία»;

Γιατί αυτό το τελευταίο βιβλίο, του απονέμει τον τίτλο και αυτής της ειδικότητας.

Στο βιβλίο δεν κυριαρχεί ακριβώς η επιστημονική έρευνα για την ιστορία μιας πόλης που θεωρητικά κλείνει τα 90 χρόνια ζωής. Είναι κάτι καλύτερο: Είναι η ιστορία της πόλης μέσα από τους ανθρώπους της. Είναι η καθημερινή ιστορία, τα βιώματα, οι αναμνήσεις, κυρίως μνήμες παιδικές δικές του.

Από την πόλη-χωριό στην περιφέρεια της Αθήνας, που η αστική εξάπλωση της πρωτεύουσας την ενσωμάτωσε μεν οικιστικά στον κορμό της, αλλά που δεν αλλοτρίωσε τις μνήμες της ταυτότητάς της ούτε αλλοίωσε τον κοινωνικό της ιστό. Αυτές τις ρίζες που κατά πως φαίνεται αντέχουν και τροφοδοτούν ακόμα τη συλλογική συνείδηση της εντοπιότητας, λες και πρόκειται για κάποιο μακρινό χωριό του οποίου οι κάτοικοι μετανάστευσαν ομαδικά και προσπαθούν να συντηρήσουν τις καταβολές τους στο χωνευτήρι της πρωτεύουσας, αναδεικνύει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του ο Νίκος Νικολαΐδης με την αγάπη και την τρυφερότητα του ανθρώπου που είναι μεν γέννημα-θρέμμα του, αλλά τούτο δεν του φτάνει. Το αποδεικνύει κιόλας προβάλλοντας το κάθε τι που έχει να κάνει με τον τόπο του.

Και πώς το προβάλλει; Κάτω από την ομπρέλα ενός ευφυούς ευρήματος που έχει να κάνει με το αρκτικό και το καταληκτικό γράμμα του τοπωνυμίου Αιγάλεω, δηλαδή το Α και το Ω, μοναδική περίπτωση στην ελληνική τοπωνυμιογαφία, δημιουργεί ένα αλφαβητάρι, με αλφαβητική καταγραφή, ανθρώπων, χώρων, κοινωνικής και πολιτιστικής δραστηριότητας, ακόμα και ιστορίας, συνθέτοντας έτσι την ιστορία της πόλης του με αλφαβητικά καταχωρισμένα λήμματα λεξικογραφικής μορφής.
Δεν τα έχει συμπεριλάβει όλα. Αλίμονο! Θα ήθελε τότε ένα πολύτομο λεξικό για να το επιτύχει. Συμπεριέλαβε αυτά που κυρίως είχαν να κάνουν με τις δικές του προσωπικές μνήμες πηγαίνοντας, ωστόσο, πίσω στον χρόνο, όπου τούτο δεν θα ήταν και σε βάρος της γλαφυρότητας προς χάριν της ιστορικής καταγραφής και τεκμηρίωσης. Ποτέ, άλλωστε ένα λεξικό δεν είναι πλήρες. Τα όρια της πληρότητάς του τα ορίζει επιλεκτικά με υποκειμενικά κριτήρια ο συγγραφέας του. Κι αν αυτός ο ορισμός είναι λάθος, θα ήθελα πολύ να μου το αποδείξει κάποιος, αλλά πριν το επιχειρήσει ας πάρει δυο λεξικά, ακόμα και ορθογραφικά και ας τα αντιπαραβάλει. Πολύ γρήγορα θα χάσει τον λογαριασμό της αντιπαραβολής. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για λεξικά εγκυκλοπαιδικά, ιστορικά κλπ. όπως αυτό, που επιπρόσθετα δεν έχει απέναντί του και κάποιο άλλο σχετικό για σύγκριση.
Για τις όποιες παραλήψεις του (σχετικής) αντικειμενικής ή (σχετικής) υποκειμενικής αξίας, ο συγγραφέας δεσμεύτηκε να τις αξιολογήσει σε μια ενδεχόμενη μελλοντικά βελτιωμένη επανέκδοση.
Προσωπικά, έχοντας τις βασικές, τουλάχιστον, γνώσεις σύνθεσης και συγγραφής λεξικών αναφοράς, βρίσκω ότι το «Αλφαβητάρι» του Νίκου Νικολαΐδη εκπληρώνει στο ακέραιο αυτό που υπόσχεται ως κατ’ αρχήν του στον τίτλο του.

Στο οπισθόφυλλο, ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει με δυο λόγια, τι είναι αυτό ακριβώς που υπόσχεται ο συγγραφέας και προσυπογράφουμε ότι το εκπλήρωσε στο ακέραιο στις σελίδες του βιβλίου του

Να συμπληρώσουμε κλείνοντας ότι το βιβλίο είναι έκδοση του «Ιστορικού Λαογραφικού Οικομουσείου Αιγάλεω» (Ι.Λ.Ο.Α.) και κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2011.