Παρουσιάσεις βιβλίων

«Φίλων Έργα»

Τα «Φίλων Έργα» είναι η μια από τις δυο υποκατηγορίες της ρουμπρίκας «Βιβλίων Γεύσεις». Η ρουμπρίκα αυτή δεν είναι αφιερωμένη στη νοσταλγία, στις αναμνήσεις και σε ό τι το παλιό κι αγαπημένο, στα oldies and goldies, που λένε. Φιλοξενεί πρόσφατα ή παλιότερα -ακόμα και εκτός κυκλοφορίας πλέον- δημοσιευμένα μεμονωμένα κείμενα, περιοδικά ή βιβλία φίλων, προβάλλοντάς τα στο μέτρο των δυνατοτήτων του blog, χωρίς κριτικές ιδιαιτέρων αξιώσεων, αλλά σίγουρα με σεβασμό, εκτίμηση κι αγάπη για τον κόπο που έκαναν οι δημιουργοί τους να τα δημιουργήσουν και να τα δημοσιεύσουν πιστεύοντας ότι αξίζει ο κόπος τους, ώστε να τα μοιραστούν με εμάς τους υπόλοιπους.

Όταν θα υπάρξει και διαφορετικού πεδίου δημιουργική δραστηριότητα εκτός από βιβλία ή περιοδικά, ο χώρος αυτός θα έχει την χαρά να την παρουσιάσει.

Η ρουμπρίκα εγκαινιάζεται με την τρίτη και τελευταία ιστορία σε κόμικ «Πορτιέρο Μάκης Ροδίτης» και το «Αλφαβητάρι του Αιγάλεω- Μια πόλη, μια ιστορία». Για την επιλογή των δύο αυτών εργασιών συνεκτιμήθηκαν διάφοροι λόγοι, αλλά η παρουσία του εκλεκτού φίλου και συνδιαχειριστή στο blog αυτό, του Νίκου Δ. Νικολαΐδη και στα δύο έργα, μπορεί να ήταν ένας από τους λόγους, αλλά δεν ήταν ο κυριότερος.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΔΙΤΗ ΣΤΟΝ... ΑΙΓΑΛΕΩΤΗ
ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Δ. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ

ΠΟΡΤΙΕΡΟ ΜΑΚΗΣ ΡΟΔΙΤΗΣ, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ

Με ένα εντυπωσιακό τεύχος γεμάτο ποδόσφαιρο που θύμιζε παιδικό περιοδικό από τα παλιά με αγγλικές ποδοσφαιρικές ιστορίες, αλλά που τώρα είναι πέρα για πέρα ελληνικό, ολοκληρώθηκε η τριλογία της ιστορίας του πορτιέρο (τερματοφύλακας, πάει να πει σε κάποια άγνωστη ευρωπαϊκή γλώσσα, αλλά που έχει καθιερωθεί) Μάκη Ροδίτη.

Ο Μάκης Ροδίτης είναι ένας τερματοφύλακας, καθόλου μεγάλη ή ανερχόμενη φίρμα, που διανύει τα τελευταία, μάλλον χρόνια της καριέρας του, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στην ομάδα του Ιαλυσσού Ρόδου.

Στο τρίτο και τελευταίο τεύχος της μίνι σειράς η ομάδα της Ρόδου έχει καταφέρει να φτάσει στον Τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος και στο ΟΑΚΑ αντιμετωπίζει τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Η χρονική στιγμή που εξελίσσεται το επεισόδιο ρητά αναφέρεται ότι είναι ο Τελικός του 2011, αλλά τα ιστορικά δεδομένα που προκύπτουν από την αφήγηση τοποθετούν τη δράση είτε μεταξύ 1992-1995 χρονιές που ο Ιαλυσσός έπαιζε στην Γ’ Εθνική κατηγορία, είτε μεταξύ 1997-2002 σύμφωνα με υπαρκτά πρόσωπα, που εκείνη την εποχή συνυπήρχαν στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Αλλά τέλος πάντων πρόκειται για fiction, που δικαιολογεί την όποια χρονολογική αυθαιρεσία και για τούτο ας επικεντρωθούμε στη δράση του επεισοδίου και μόνο σε αυτή.

Η μάχη για τη ροδίτικη ομάδα δείχνει άνιση σύμφωνα με τα προγνωστικά, αφού είναι ομάδα της Γ’ κατηγορίας και ο Ηρακλής της Α’. Ο Μάκης Ροδίτης μετά από μεγάλη απουσία κάτω από τα δοκάρια της ομάδας του, υπερασπίζεται και πάλι τα δίχτυα του Ιαλυσσού και πραγματοποιεί ένα από τα χειρότερα παιχνίδια της καριέρας του. Μόνο από τύχη το ματς τελειώνει ισόπαλο στην κανονική του διάρκεια και στην παράταση.

Η ανάδειξη του νικητή κρέμεται από το πέμπτο πέναλτυ του Ηρακλή. Θα μπει κι αυτό γκολ, όπως τα προηγούμενα εννιά πέναλτυ; Έντεκα βήματα μπροστά από την μπάλα έχει πάρει θέση ο Ροδίτης στην πιο κρίσιμη φάση της καριέρας του!

Ο Μάκης Ροδίτης είναι δημιούργημα του Νίκου Δ. Νικολαΐδη, που κάνει και τα σκίτσα. Σε στιγμές -ομολογουμένως- μεγάλης έμπνευσης αποδίδει με φωτογραφικό ρεαλισμό τις φάσεις που πρωταγωνιστεί ο τερματοφύλακάς του. Χαρακτηριστικά είναι τα καρέ με επιλεγμένες ‘φάσεις’ στο εξώφυλλο που προέρχονται από πάνελ των εσωτερικών σελίδων.
Από όσο γνωρίζω, θαρρώ πως και ο ίδιος ο Νίκος Νικολαΐδης ανάμεσα στα τόσα με τα οποία έχει ασχοληθεί, έχει παίξει και ‘πορτιέρο’, πράγμα που σημαίνει ότι αποδίδει στο σκίτσο και κάποιες από τις προσωπικές του εμπειρίες, ψυχολογία και αντιδράσεις κάτω από τα δοκάρια.

Τα κείμενα του σεναρίου είναι του Βαγγέλη Κωνσταντινίδη και η έκδοση, όπως ολόκληρης της σειράς είναι από τις εκδόσεις ‘Λεωπαλαίοντες-ΖΝ’ του Νίκου Ζώη, ο οποίος εδώ και μερικά χρόνια πασχίζει μόνος του συγγραφικά και εκδοτικά δημιουργώντας διάφορες σειρές για ένα καθαρά ελληνικό κόμικ, ανάμεσα στα μεγαθήρια της αμερικανικής παραγωγής που έχουν κατακλύσει την ελληνική αγορά.

Η τριλογία του Μάκη Ροδίτη ολοκληρώθηκε, καθώς στις τελευταίες σελίδες του περιοδικού, ο ήρωας κοινοποιεί την απόφασή του να κρεμάσει οριστικά τα γάντια του. Ωστόσο, αφήνεται να πλανάται η εντύπωση ότι ενδέχεται να μεταπειστεί αλλάζοντας τελικά γνώμη.

Προσωπικά το απόλαυσα, μολονότι δεν υπήρχε μια άλλη παράλληλη ιστορία που να δημιουργεί πλοκή και εκκρεμείς καταστάσεις, επειδή η διακύμανση στο σκορ και η ασταθής απόδοση του τερματοφύλακα Ροδίτη, δημιουργεί όλο εκείνο το κλίμα του σασπένς, που δεν προδικάζει ένα φινάλε σύμφωνα με τις προδιαγραφές του happy end, το συνηθισμένο σαν κλασικό φινάλε ιστοριών περιπετειώδους (έστω και αθλητικού) αφηγήματος.

Καλή τύχη και στα περίπτερα, Μάκη Ροδίτη, νούμερο 3!

ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ -ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο Νίκος Δ. Νικολαΐδης είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα και καταφέρνει να καλύπτει τις δραστηριότητες των πολλαπλών ενασχολήσεών του και ενδιαφερόντων του με αποτελεσματικότητα επαγγελματική.
Μένοντας μόνο στις συγγραφικές ενασχολήσεις του δεν ξέρεις που ακριβώς να τον κατατάξεις πρωτευόντως. Είναι ο μελετητής του κόμικ (με ένα βιβλίο στα βιβλιοπωλεία και άλλο ένα στα σκαριά) είναι ο ίδιος κομικίστας έχοντας γράψει και σχεδιάσει κόμικς, είναι ο ερευνητής του αθλητισμού (με βιβλία για τα αθλητικά τμήματα του Αιγάλεω, για τις μικρές κατηγορίες του αθηναϊκού ποδοσφαίρου κλπ) ή τελικά είναι ο ιστορικός-λαογράφος όπως εμφανίζεται στο βιβλίο του «Το Αλφαβητάρι του Αιγάλεω-Μια πόλη μια ιστορία»;

Γιατί αυτό το τελευταίο βιβλίο, του απονέμει τον τίτλο και αυτής της ειδικότητας.

Στο βιβλίο δεν κυριαρχεί ακριβώς η επιστημονική έρευνα για την ιστορία μιας πόλης που θεωρητικά κλείνει τα 90 χρόνια ζωής. Είναι κάτι καλύτερο: Είναι η ιστορία της πόλης μέσα από τους ανθρώπους της. Είναι η καθημερινή ιστορία, τα βιώματα, οι αναμνήσεις, κυρίως μνήμες παιδικές δικές του.

Από την πόλη-χωριό στην περιφέρεια της Αθήνας, που η αστική εξάπλωση της πρωτεύουσας την ενσωμάτωσε μεν οικιστικά στον κορμό της, αλλά που δεν αλλοτρίωσε τις μνήμες της ταυτότητάς της ούτε αλλοίωσε τον κοινωνικό της ιστό. Αυτές τις ρίζες που κατά πως φαίνεται αντέχουν και τροφοδοτούν ακόμα τη συλλογική συνείδηση της εντοπιότητας, λες και πρόκειται για κάποιο μακρινό χωριό του οποίου οι κάτοικοι μετανάστευσαν ομαδικά και προσπαθούν να συντηρήσουν τις καταβολές τους στο χωνευτήρι της πρωτεύουσας, αναδεικνύει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του ο Νίκος Νικολαΐδης με την αγάπη και την τρυφερότητα του ανθρώπου που είναι μεν γέννημα-θρέμμα του, αλλά τούτο δεν του φτάνει. Το αποδεικνύει κιόλας προβάλλοντας το κάθε τι που έχει να κάνει με τον τόπο του.

Και πώς το προβάλλει; Κάτω από την ομπρέλα ενός ευφυούς ευρήματος που έχει να κάνει με το αρκτικό και το καταληκτικό γράμμα του τοπωνυμίου Αιγάλεω, δηλαδή το Α και το Ω, μοναδική περίπτωση στην ελληνική τοπωνυμιογαφία, δημιουργεί ένα αλφαβητάρι, με αλφαβητική καταγραφή, ανθρώπων, χώρων, κοινωνικής και πολιτιστικής δραστηριότητας, ακόμα και ιστορίας, συνθέτοντας έτσι την ιστορία της πόλης του με αλφαβητικά καταχωρισμένα λήμματα λεξικογραφικής μορφής.
Δεν τα έχει συμπεριλάβει όλα. Αλίμονο! Θα ήθελε τότε ένα πολύτομο λεξικό για να το επιτύχει. Συμπεριέλαβε αυτά που κυρίως είχαν να κάνουν με τις δικές του προσωπικές μνήμες πηγαίνοντας, ωστόσο, πίσω στον χρόνο, όπου τούτο δεν θα ήταν και σε βάρος της γλαφυρότητας προς χάριν της ιστορικής καταγραφής και τεκμηρίωσης. Ποτέ, άλλωστε ένα λεξικό δεν είναι πλήρες. Τα όρια της πληρότητάς του τα ορίζει επιλεκτικά με υποκειμενικά κριτήρια ο συγγραφέας του. Κι αν αυτός ο ορισμός είναι λάθος, θα ήθελα πολύ να μου το αποδείξει κάποιος, αλλά πριν το επιχειρήσει ας πάρει δυο λεξικά, ακόμα και ορθογραφικά και ας τα αντιπαραβάλει. Πολύ γρήγορα θα χάσει τον λογαριασμό της αντιπαραβολής. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για λεξικά εγκυκλοπαιδικά, ιστορικά κλπ. όπως αυτό, που επιπρόσθετα δεν έχει απέναντί του και κάποιο άλλο σχετικό για σύγκριση.
Για τις όποιες παραλήψεις του (σχετικής) αντικειμενικής ή (σχετικής) υποκειμενικής αξίας, ο συγγραφέας δεσμεύτηκε να τις αξιολογήσει σε μια ενδεχόμενη μελλοντικά βελτιωμένη επανέκδοση.
Προσωπικά, έχοντας τις βασικές, τουλάχιστον, γνώσεις σύνθεσης και συγγραφής λεξικών αναφοράς, βρίσκω ότι το «Αλφαβητάρι» του Νίκου Νικολαΐδη εκπληρώνει στο ακέραιο αυτό που υπόσχεται ως κατ’ αρχήν του στον τίτλο του.

Στο οπισθόφυλλο, ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει με δυο λόγια, τι είναι αυτό ακριβώς που υπόσχεται ο συγγραφέας και προσυπογράφουμε ότι το εκπλήρωσε στο ακέραιο στις σελίδες του βιβλίου του

Να συμπληρώσουμε κλείνοντας ότι το βιβλίο είναι έκδοση του «Ιστορικού Λαογραφικού Οικομουσείου Αιγάλεω» (Ι.Λ.Ο.Α.) και κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2011.