Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Παρουσιάσεις βιβλίων











«Φίλων Έργα»
Τα «Φίλων Έργα» είναι η μια από τις δυο υποκατηγορίες της ρουμπρίκας «Βιβλίων Γεύσεις». Η ρουμπρίκα αυτή δεν είναι αφιερωμένη στη νοσταλγία, στις αναμνήσεις και σε ό τι το παλιό κι αγαπημένο, στα oldies and goldies, που λένε. Φιλοξενεί πρόσφατα ή παλιότερα -ακόμα και εκτός κυκλοφορίας πλέον- δημοσιευμένα μεμονωμένα κείμενα, περιοδικά ή βιβλία φίλων, προβάλλοντάς τα στο μέτρο των δυνατοτήτων του blog, χωρίς κριτικές ιδιαιτέρων αξιώσεων, αλλά σίγουρα με σεβασμό, εκτίμηση κι αγάπη για τον κόπο που έκαναν οι δημιουργοί τους να τα δημιουργήσουν και να τα δημοσιεύσουν πιστεύοντας ότι αξίζει ο κόπος τους, ώστε να τα μοιραστούν με εμάς τους υπόλοιπους.
Όταν θα υπάρξει και διαφορετικού πεδίου δημιουργική δραστηριότητα εκτός από βιβλία ή περιοδικά, ο χώρος αυτός θα έχει την χαρά να την παρουσιάσει.
Η ρουμπρίκα εγκαινιάζεται με την τρίτη και τελευταία ιστορία σε κόμικ «Πορτιέρο Μάκης Ροδίτης» και το «Αλφαβητάρι του Αιγάλεω- Μια πόλη, μια ιστορία». Για την επιλογή των δύο αυτών εργασιών συνεκτιμήθηκαν διάφοροι λόγοι, αλλά η παρουσία του εκλεκτού φίλου και συνδιαχειριστή στο blog αυτό, του Νίκου Δ. Νικολαΐδη και στα δύο έργα, μπορεί να ήταν ένας από τους λόγους, αλλά δεν ήταν ο κυριότερος.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΔΙΤΗ ΣΤΟΝ... ΑΙΓΑΛΕΩΤΗ
ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ Δ. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ

ΠΟΡΤΙΕΡΟ ΜΑΚΗΣ ΡΟΔΙΤΗΣ, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ

Με ένα εντυπωσιακό τεύχος γεμάτο ποδόσφαιρο που θύμιζε παιδικό περιοδικό από τα παλιά με αγγλικές ποδοσφαιρικές ιστορίες, αλλά που τώρα είναι πέρα για πέρα ελληνικό, ολοκληρώθηκε η τριλογία της ιστορίας του πορτιέρο (τερματοφύλακας, πάει να πει σε κάποια άγνωστη ευρωπαϊκή γλώσσα, αλλά που έχει καθιερωθεί) Μάκη Ροδίτη.
Ο Μάκης Ροδίτης είναι ένας τερματοφύλακας, καθόλου μεγάλη ή ανερχόμενη φίρμα, που διανύει τα τελευταία, μάλλον χρόνια της καριέρας του, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στην ομάδα του Ιαλυσσού Ρόδου.
Στο τρίτο και τελευταίο τεύχος της μίνι σειράς η ομάδα της Ρόδου έχει καταφέρει να φτάσει στον Τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος και στο ΟΑΚΑ αντιμετωπίζει τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Η χρονική στιγμή που εξελίσσεται το επεισόδιο ρητά αναφέρεται ότι είναι ο Τελικός του 2011, αλλά τα ιστορικά δεδομένα που προκύπτουν από την αφήγηση τοποθετούν τη δράση είτε μεταξύ 1992-1995 χρονιές που ο Ιαλυσσός έπαιζε στην Γ’ Εθνική κατηγορία, είτε μεταξύ 1997-2002 σύμφωνα με υπαρκτά πρόσωπα, που εκείνη την εποχή συνυπήρχαν στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης. Αλλά τέλος πάντων πρόκειται για fiction, που δικαιολογεί την όποια χρονολογική αυθαιρεσία και για τούτο ας επικεντρωθούμε στη δράση του επεισοδίου και μόνο σε αυτή.
Η μάχη για τη ροδίτικη ομάδα δείχνει άνιση σύμφωνα με τα προγνωστικά, αφού είναι ομάδα της Γ’ κατηγορίας και ο Ηρακλής της Α’. Ο Μάκης Ροδίτης μετά από μεγάλη απουσία κάτω από τα δοκάρια της ομάδας του, υπερασπίζεται και πάλι τα δίχτυα του Ιαλυσσού και πραγματοποιεί ένα από τα χειρότερα παιχνίδια της καριέρας του. Μόνο από τύχη το ματς τελειώνει ισόπαλο στην κανονική του διάρκεια και στην παράταση.
Η ανάδειξη του νικητή κρέμεται από το πέμπτο πέναλτυ του Ηρακλή. Θα μπει κι αυτό γκολ, όπως τα προηγούμενα εννιά πέναλτυ; Έντεκα βήματα μπροστά από την μπάλα έχει πάρει θέση ο Ροδίτης στην πιο κρίσιμη φάση της καριέρας του!
Ο Μάκης Ροδίτης είναι δημιούργημα του Νίκου Δ. Νικολαΐδη, που κάνει και τα σκίτσα. Σε στιγμές -ομολογουμένως- μεγάλης έμπνευσης αποδίδει με φωτογραφικό ρεαλισμό τις φάσεις που πρωταγωνιστεί ο τερματοφύλακάς του. Χαρακτηριστικά είναι τα καρέ με επιλεγμένες ‘φάσεις’ στο εξώφυλλο που προέρχονται από πάνελ των εσωτερικών σελίδων.
Από όσο γνωρίζω, θαρρώ πως και ο ίδιος ο Νίκος Νικολαΐδης ανάμεσα στα τόσα με τα οποία έχει ασχοληθεί, έχει παίξει και ‘πορτιέρο’, πράγμα που σημαίνει ότι αποδίδει στο σκίτσο και κάποιες από τις προσωπικές του εμπειρίες, ψυχολογία και αντιδράσεις κάτω από τα δοκάρια.
Τα κείμενα του σεναρίου είναι του Βαγγέλη Κωνσταντινίδη και η έκδοση, όπως ολόκληρης της σειράς είναι από τις εκδόσεις ‘Λεωπαλαίοντες-ΖΝ’ του Νίκου Ζώη, ο οποίος εδώ και μερικά χρόνια πασχίζει μόνος του συγγραφικά και εκδοτικά δημιουργώντας διάφορες σειρές για ένα καθαρά ελληνικό κόμικ, ανάμεσα στα μεγαθήρια της αμερικανικής παραγωγής που έχουν κατακλύσει την ελληνική αγορά.
Η τριλογία του Μάκη Ροδίτη ολοκληρώθηκε, καθώς στις τελευταίες σελίδες του περιοδικού, ο ήρωας κοινοποιεί την απόφασή του να κρεμάσει οριστικά τα γάντια του. Ωστόσο, αφήνεται να πλανάται η εντύπωση ότι ενδέχεται να μεταπειστεί αλλάζοντας τελικά γνώμη.
Προσωπικά το απόλαυσα, μολονότι δεν υπήρχε μια άλλη παράλληλη ιστορία που να δημιουργεί πλοκή και εκκρεμείς καταστάσεις, επειδή η διακύμανση στο σκορ και η ασταθής απόδοση του τερματοφύλακα Ροδίτη, δημιουργεί όλο εκείνο το κλίμα του σασπένς, που δεν προδικάζει ένα φινάλε σύμφωνα με τις προδιαγραφές του happy end, το συνηθισμένο σαν κλασικό φινάλε ιστοριών περιπετειώδους (έστω και αθλητικού) αφηγήματος.
Καλή τύχη και στα περίπτερα, Μάκη Ροδίτη, νούμερο 3!






ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ -ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο Νίκος Δ. Νικολαΐδης είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα και καταφέρνει να καλύπτει τις δραστηριότητες των πολλαπλών ενασχολήσεών του και ενδιαφερόντων του με αποτελεσματικότητα επαγγελματική.
Μένοντας μόνο στις συγγραφικές ενασχολήσεις του δεν ξέρεις που ακριβώς να τον κατατάξεις πρωτευόντως. Είναι ο μελετητής του κόμικ (με ένα βιβλίο στα βιβλιοπωλεία και άλλο ένα στα σκαριά) είναι ο ίδιος κομικίστας έχοντας γράψει και σχεδιάσει κόμικς, είναι ο ερευνητής του αθλητισμού (με βιβλία για τα αθλητικά τμήματα του Αιγάλεω, για τις μικρές κατηγορίες του αθηναϊκού ποδοσφαίρου κλπ) ή τελικά είναι ο ιστορικός-λαογράφος όπως εμφανίζεται στο βιβλίο του «Το Αλφαβητάρι του Αιγάλεω-Μια πόλη μια ιστορία»;
Γιατί αυτό το τελευταίο βιβλίο, του απονέμει τον τίτλο και αυτής της ειδικότητας.
Στο βιβλίο δεν κυριαρχεί ακριβώς η επιστημονική έρευνα για την ιστορία μιας πόλης που θεωρητικά κλείνει τα 90 χρόνια ζωής. Είναι κάτι καλύτερο: Είναι η ιστορία της πόλης μέσα από τους ανθρώπους της. Είναι η καθημερινή ιστορία, τα βιώματα, οι αναμνήσεις, κυρίως μνήμες παιδικές δικές του.
Από την πόλη-χωριό στην περιφέρεια της Αθήνας, που η αστική εξάπλωση της πρωτεύουσας την ενσωμάτωσε μεν οικιστικά στον κορμό της, αλλά που δεν αλλοτρίωσε τις μνήμες της ταυτότητάς της ούτε αλλοίωσε τον κοινωνικό της ιστό. Αυτές τις ρίζες που κατά πως φαίνεται αντέχουν και τροφοδοτούν ακόμα τη συλλογική συνείδηση της εντοπιότητας, λες και πρόκειται για κάποιο μακρινό χωριό του οποίου οι κάτοικοι μετανάστευσαν ομαδικά και προσπαθούν να συντηρήσουν τις καταβολές τους στο χωνευτήρι της πρωτεύουσας, αναδεικνύει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του ο Νίκος Νικολαΐδης με την αγάπη και την τρυφερότητα του ανθρώπου που είναι μεν γέννημα-θρέμμα του, αλλά τούτο δεν του φτάνει. Το αποδεικνύει κιόλας προβάλλοντας το κάθε τι που έχει να κάνει με τον τόπο του.
Και πώς το προβάλλει; Κάτω από την ομπρέλα ενός ευφυούς ευρήματος που έχει να κάνει με το αρκτικό και το καταληκτικό γράμμα του τοπωνυμίου Αιγάλεω, δηλαδή το Α και το Ω, μοναδική περίπτωση στην ελληνική τοπωνυμιογαφία, δημιουργεί ένα αλφαβητάρι, με αλφαβητική καταγραφή, ανθρώπων, χώρων, κοινωνικής και πολιτιστικής δραστηριότητας, ακόμα και ιστορίας, συνθέτοντας έτσι την ιστορία της πόλης του με αλφαβητικά καταχωρισμένα λήμματα λεξικογραφικής μορφής.
Δεν τα έχει συμπεριλάβει όλα. Αλίμονο! Θα ήθελε τότε ένα πολύτομο λεξικό για να το επιτύχει. Συμπεριέλαβε αυτά που κυρίως είχαν να κάνουν με τις δικές του προσωπικές μνήμες πηγαίνοντας, ωστόσο, πίσω στον χρόνο, όπου τούτο δεν θα ήταν και σε βάρος της γλαφυρότητας προς χάριν της ιστορικής καταγραφής και τεκμηρίωσης. Ποτέ, άλλωστε ένα λεξικό δεν είναι πλήρες. Τα όρια της πληρότητάς του τα ορίζει επιλεκτικά με υποκειμενικά κριτήρια ο συγγραφέας του. Κι αν αυτός ο ορισμός είναι λάθος, θα ήθελα πολύ να μου το αποδείξει κάποιος, αλλά πριν το επιχειρήσει ας πάρει δυο λεξικά, ακόμα και ορθογραφικά και ας τα αντιπαραβάλει. Πολύ γρήγορα θα χάσει τον λογαριασμό της αντιπαραβολής. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για λεξικά εγκυκλοπαιδικά, ιστορικά κλπ. όπως αυτό, που επιπρόσθετα δεν έχει απέναντί του και κάποιο άλλο σχετικό για σύγκριση.
Για τις όποιες παραλήψεις του (σχετικής) αντικειμενικής ή (σχετικής) υποκειμενικής αξίας, ο συγγραφέας δεσμεύτηκε να τις αξιολογήσει σε μια ενδεχόμενη μελλοντικά βελτιωμένη επανέκδοση.
Προσωπικά, έχοντας τις βασικές, τουλάχιστον, γνώσεις σύνθεσης και συγγραφής λεξικών αναφοράς, βρίσκω ότι το «Αλφαβητάρι» του Νίκου Νικολαΐδη εκπληρώνει στο ακέραιο αυτό που υπόσχεται ως κατ’ αρχήν του στον τίτλο του.
Στο οπισθόφυλλο, ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει με δυο λόγια, τι είναι αυτό ακριβώς που υπόσχεται ο συγγραφέας και προσυπογράφουμε ότι το εκπλήρωσε στο ακέραιο στις σελίδες του βιβλίου του
Να συμπληρώσουμε κλείνοντας ότι το βιβλίο είναι έκδοση του «Ιστορικού Λαογραφικού Οικομουσείου Αιγάλεω» (Ι.Λ.Ο.Α.) και κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2011.











16 σχόλια:

  1. Πολύ όμορφο το θέμα που ανάρτησες Γεώργιε,και
    γίνεται ακόμα ομορφότερο επειδή αφορά ενα καθαρά
    Ελληνικό κόμικ!!!
    Εύχομαι το τρίτο τεύχος του Μάκη Ροδίτη να κάνει
    πολλές χιλιάδες πωλήσεις για να μπορέσουν πολλοι
    Ελληνες να τον γνωρίσουν,πιστεύω οτι αξίζει τον
    "κόπο"!!!
    Οσον αφορά το βιβλίο : ΤΟ αλφαβητάρι του Αιγάλεω
    πιστεύω και εύχομαι να εχει μεγάλη επιτυχία και
    εδώ πρέπει να σταθούμε και να δώσουμε τα εύσημα
    στον Νίκο Νικολαϊδη,ο οποίος αγαπά τόσο πολύ τον
    τόπο του και τον προβάλει παρα πολύ γράφοντας
    αυτό το βιβλίο!!! περαιτέρω σχόλια θα κάνω για
    το βιβλιο όταν θα το διαβάσω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. είχα καιρό να σας επισκεφτώ, ξέρω ότι σας έλειψα και όπως είπαμε για να μην σας στενοχωρώ επανήλθα. Με ενδιαφέρει παρα πολύ το βιβλίο του Νίκου Νικολαϊδη, γιατί μιλάει για τον τόπο μου και θέλω να το αποκτήσω (όμως από πού. κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία;)Θέλω περισσότερες πληροφορίες για το Λαογραφικό Οικομουσείο του Αιγάλεω. Πού στεγάζεται; Ένιωσα συγκίνηση από την πλατεία και την εκκλησία "Εσταυρωμένου, καθώς και το σχόλιο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
    Λείπω από τον τόπο αυτό πλέον των 35 χρόνων, όμως οι μνήμες είναι νωπές, γιατί τα παιδικά και νεανικά χρόνια σ' αυτόν τον τόσο αγαπημένο, φιλόξενο τόπο με ένα συνονθύλευμα ανθρώπων ντόπιων και προσφύγων, μας γέμισε νου και καρδιά μ΄έναν πολιτισμό, αν θέλετε, αρχέτυπο, κάτι που κουβαλούσαν όσοι ρίζωσαν στο Αιγάλεω και το μεταλαμπάδευσαν σε μας τα παιδιά. Θερμά συγχαρητηρια στον Ν. Νικολαϊδη, σε σένα Γιώργο για το χώρο σχετικά με βιβλία. Ενθουσιάστηκα, επιτέλους ας μάθουν όλοι ότι ένας φτωχός τόπος με ανθολούλουδα σκόρπισε παντού το άρωμά του με καλλιτέχνες, όπως μουσικούς, ρεμπέτες, ηθοποιούς, λογοτέχνες, ποιητές.!!!

    Θα με πεις πολυλογού, αλλά με προκαλείτε ομολογώ ευχάριστα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευχαριστώ και τους τρεις σας μέσα από την καρδιά μου για τα ευγενικά σας λόγια. Γιώργο, με άφησες για ακόμα μια φορά άφωνο με το εμπεριστατωμένο σου άρθρο και δεν το λέω διότι με αφορά, το ξέρεις.
    Φίλοι μου, το βιβλίο δεν έχει σταλεί ακόμη σε βιβλιοπωλεία, μπορώ να σας το στείλω εγώ αν θέλετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γεώργιε στην βιασύνη μου στο προηγούμενο σχόλιο μου ξέχασα να σε ρωτήσω για το...πατάρι που γράφης
    τι είναι αυτό? γράφης για περιοδικα,καπάκια,βιβλία
    και διάφορα αλλα καθώς και για στρατιωτάκια,αυτά
    τα στρατιωτάκια είναι εκείνα που ....έπαιζες όταν
    ήσουν μικρός? χα-χα-χα-χα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όχι. Εκείνα έχουν αποστρατευτεί από χρόνα και αναπαύονται εις κάποια γαίαν ελαφράν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ όμορφη παρουσίαση, Γιώργο. Για το Νίκο, τι να πει κανείς; Μακάρι να μπορούσαμε όλοι μας να μετατρέψουμε την ενέργειά μας σε τόσο όμορφα έργα, όπως αυτός... Όσο για τον Ροδίτη, φαίνεται απίστευτο (ίσως ακόμη και για τον ίδιο το Νίκο) ότι ολοκληρώθηκε αυτή η έκδοση, που ξέρω πολύ καλά με πόση αγωνία την "έντυσε" ο ίδιος αλλά και όλοι μας. Ας είναι καλά και ο άλλος Νίκος, ο... ΖΝ και ελπίζουμε να δούμε και άλλη συνεργασία τους μελλοντικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χίλιες φορές μακάρι, Πάνο...
    Ωστόσο, ξέρεις πολύ καλά πως όλοι μας περιμένουμε και τη δική σου δουλειά σύντομα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μην αδικείς τον εαυτό σου Πάνο. Η δημιουργία σου με το περιοδικό του Μικρού Σερίφη υπήρξε μνημειώδης, το ίδιο και το βιβλίο που έχεις έτοιμο, αλλά και το πανέμορφο blog που έχεις στήσει και μας ταξιδεύεις σε κάθε τι όμορφο και νοσταλγικό! Όσο για το Νίκο Ζώη, ναι του οφείλω αληθινή ευγνωμοσύνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. τώρα, επειδή ο aNwDyNos (αμαν βρε παιδιά ονόματα είναι αυτά ή κωδικοί; κι εγώ το χωριατάκι υπογράφω με το κανονικό μου όνομα, μήπως και ξέρω πώς και τι γράφουν στα blogs; βλέπετε στο χωριό μου είχαμε "τέλεφαξ") δεν μου απάντησε στο e-mail που του έστειλα για το βιβλίο, ας επικοινωνήσει μαζί μου, για να μου το στείλει.
    δεν σας χαιρέτησα, άντε γεια σας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Και μεις στο δικό μας χωριό είχαμε ταμ-ταμ (πριν έρθει η Κόκα-Κόλα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπητή Τζένη λύθηκε το αίνιγμα. Έστειλες email στο yahoo που δεν το παρακολουθώ. Ωστόσο σου έχω ήδη απαντήσει μέσω blogger αλλά μάλλον δεν έχεις μπει. Το Μουσείο στεγάζεται επί της οδού Δημαρχείου 33 και ιδρυτής του είναι ο κ. Γιάννης Περράκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Νίκο τώρα μόλις διάβασα το μήνυμά σου. Δεν έλαβα τίποτα στο mail μου. Φαντάζομαι η Δημαρχείου 33 θα είναι κοντά στο πολιτιστικό "Γιάννης Ριτσος", δηλαδή μπορώ να στειλω εκεί κάποιον να το αγοράσει; όπως και ναναι σ' ευχαριστώ πολύ καλό μου συμπολιτάκι, φιλικά η συμπολίτισσα, Τζένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ευχαριστώ τον Γιώργο γιά την υπέροχη παρουσίαση του Ροδίτη. Επίσης είμαι ευγνώμων σε όλους γιά τα ωραία σας σχόλια.
    Η δουλειά που κάνουμε όλοι μας από περιοδικά και blogs κάποια ημέρα θα εκτιμηθεί. Νομίζω ότι σύντομα αρκετοί θα κλείσουν τις τηλεοράσεις και πάλι θα διαβάσουν διηγήματα. Οι αγανακτισμένοι δεν είναι μόνο γιά το οικονομικό θέμα αλλά και γιά την υποβάθμιση της πνευματικής μας καλλιέργιας.
    χαιρετώ
    Νίκος Ζώης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Νίκο μου, είσαι απέραντα αισιόδοξος. Καλό αυτό για το "μαχέσαιτο" της υπόθεσης, παρά για το "χέσαιτο", όπως περίπου θα έλεγε και ο Κ. Ζουράρις με τη γνωστή του φράση -τίτλο βιβλίου του.
    Η με το μέτρο των δυνατοτήτων μας ανάδειξη της προσπάθειάς σου, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε. Σε ευχαριστούμε για την ευκαιρία που μας δίνεις να το κάνουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή