(τέταρτο μέρος)
Η δεκαετία 1961-1970 είναι μια περίοδος στην ιστορία των Όσκαρ και συγκεκριμένα σε ότι αφορά στην κινηματογραφική μουσική, που γράφτηκαν και διαγωνίστηκαν μεγάλες μελωδίες, πασίγνωστες και αγαπημένες μελωδίες. Άλλες από αυτές επιβραβεύτηκαν με το χρυσό αγαλματάκι, άλλες όχι. Κι αυτές που “απέτυχαν”, έμειναν, διασκευάστηκαν και συνεχίζουν να ακούγονται. Απλώς στην ιστορία του θεσμού, και μόνον εκεί, έμειναν μόνον αυτές που τιμήθηκαν με το βραβείο είτε δίκαια, είτε σε βάρος άλλων καλυτέρων τους.
Από την άλλη μεριά, η δομή των υποψηφιοτήτων στις κατηγορίες απονομών αλλάζει αρκετές φορές από τα τέλη της δεκαετίας ίσαμε τις μέρες μας. Θα ακολουθήσαμε πιστά την εκάστοτε διαφοροποίηση, δίχως να αναζητούμε τις αντιστοιχίσεις τους για σύγκριση με τις παλαιότερες απονομές.
1961
“Breakfast at Tiffany's” του Blake Edwards με την Ώντρεϊ Χέμπουρν και τον Τζωρτζ Πέιπαρντ. Η μουσική ήταν του Henry Mancini.Συμπαθητική ρομαντική μουσική κατάλληλη μουσική επένδυση για μια κομεντί, όπου “όλα τα λεφτά” είναι το τραγούδι “Moon River”, αλλά για το τραγούδι στο σκέλος στην παράγραφο με το Όσκαρ τραγουδιού.
Προσωπικά, πιστεύω ότι η μουσική του Μίκλος Ρόζα για τον “El Cid” ή του Ντμίτρι Τιόμκιν για το “Guns of Navarone” έδωσαν ταυτότητα με τη στιβαρότητα του μέλους τους σε δυο επικές ταινίες. Με λίγα λόγια, αν για το “Πρόγευμα στου Τίφφανυ” θα μπορούσε να είχε υπάρξει και κάποια άλλη μελωδία που να έδενε με το θέμα το ίδιο ταιριαστά, για τις δυο πάνω ταινίες η μουσική μόνον αυτή θα μπορούσε να ήταν.. Και η άποψη δεν οφείλεται στη δεδηλωμένη προτίμηση του Dino στις επικές ταινίες, γιατί η ίδια άποψη ισχύει και για το μιούζικαλ “Fanny”, που για άγνωστο σε μας λόγο ήταν υποψήφιο στην κατηγορία των δραματικών/κωμικών ταινιών και όχι στα μιούζικαλ.
Αν το μιούζικαλ υπήρχε κάποιος λόγος να περιγραφεί με μια φράση, τότε η φράση αυτή ακούγεται κάπως ως West Side Story. Δέκα Όσκαρ σε έντεκα υποψηφιότητές του (το μοναδικό μιούζικαλ με αυτό το ρεκόρ), ανάμεσά τους και αυτό της μουσικής επένδυσης, την οποία έγραψε και διεύθυνε την ορχήστρα ο Λέοναρντ Μπερνστάιν, ενώ οι στίχοι ήταν του Στέφεν Σοντχάιμ. Στο σκηνικό ανέβασμα του μιούζικαλ με τον ίδιο τίτλο στο Μπρόντγουαίη το 1957, από όπου προέρχεται η κινηματογραφική διασκευή η μουσική και οι στίχοι ήταν των Saul Chaplin, Johnny Green, Irwin Kostal, and Sid Ramin. Ο μύθος της ιστορίας είναι
παραλλαγή σε ελεύθερη απόδοση του σαιξπηρικού “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”.
και φυσικά η… Μαρία! http://www.youtube.com/watch?v=VpdB6CN7jww&feature=related
που “νιώθει όμορφη”… Και δεν έχει άδικο… Ήταν τόσο όμορφη η Νάταλι Γουντ!
Το τραγούδι “Moon River” από την ταινία “Breakfast at Tiffany’s” σε μουσική του Χένρυ Μαντσίνι και στίχους του Τζώνυ Μέρτσερ απέσπασε το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού, χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες, χάρη στην ερμηνεία της γλυκιάς και φινετσάτης Ώντρεϊ Χέμπουρν που το ερμήνευε.
1962
O Maurice Jarre, ελάχιστα γνωστός τότε, κερδίζει το πρώτο του Όσκαρ με την εμπνευσμένη μουσική του στην επική υπερπαραγωγή του David Lean “Lawrence of Arabia” με τον Πήτερ Ο’ Τουλ στον ρόλο του Βρετανού αξιωματικού Τόμας Έντουαρντ Λώρενς που ηγήθηκε των Αράβων στον αγώνα της ανεξαρτησίας τους από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Στον Ζαρρ χρειάστηκαν έξι εβδομάδες για να συνθέσει την δυο ωρών διάρκειας μουσική της ταινίας. Το score στη μουσική μπάντα του φιλμ ηχογραφήθηκε σε εκτέλεση από τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου. Η μουσική του “Λώρενς”, κλασική πλέον, θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα έργα κινηματογραφικής μουσικής που γράφτηκαν ποτέ. Βρίσκεται στην τρίτη θέση ανάμεσα στα 25 κορυφαία όλων των εποχών σύμφωνα με την αξιολόγησή του από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογραφίας. Να σημειωθεί ότι ένα από τα θέματα του score, το “The Voice of the Guns”
είναι εμβατήριο που είχε γράψει το 1917 ο Kenneth Alford, Βρετανός στρατιωτικός αρχιμουσικός, του οποίου και ένα άλλο εμβατήριο, το πασίγνωστο “Colonel Boegy March”, υπήρξε το live motive της ταινίας “Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι”, ταινία επίσης σκηνοθετημένη από τον Ντέιβιντ Λην.
Ανάμεσα στις συνυποψήφιες για Όσκαρ μουσικής στην κατηγορία δράμα/κωμωδία ήταν ακόμα δυο ταινίες ιστορικού περιεχομένου και επικού μεγέθους: Η μουσική του του Μπρόνισλαβ Κάπερ για την ταινία “Ανταρσία του Μπάουντυ” και του Φραντζ Γουόξμαν για την ταινία “Τάρας Μπούλμπα”.
Η κατηγορία των μιούζικαλ μετονομάστηκε σε “κατηγορία καλύτερης μουσικής προσαρμογής” αποδίδοντας δικαιότερα την έννοια της μουσικής δημιουργίας στα μιούζικαλ, αφού τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα κινηματογραφικά μιούζικαλ προέρχονταν από παλιότερες θεατρικές επιτυχίες στο Μπρόντγουαίη. Το Όσκαρ, λοιπόν, καλύτερης προσαρμογής δόθηκε στον Meredith Wilson για τη μουσική προσαρμογή στο μιούζικαλ “The Music Man” (“Μουσική παρέλαση” αποδόθηκε ο τίτλος στα ελληνικά) και πρόκειται για τη μουσική που ο ίδιος είχε γράψει για το ομότιτλο μιούζικαλ, το οποίο είχε υπάρξει μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες το 1957, όπου είχε ανεβεί σε σκηνή του Μπρόντγουαίη. Ως κινηματογραφική προσαρμογή συγκαταλέγεται από το 2006 στα κινηματογραφικά μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της Βιβλιοθήκης αμερικανικού Κογκρέσο.
Το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού πήγε στους Χένρυ Μαντσίνι (μουσική) και Τζώννυ Μέρτσερ (στίχοι) για τη δημιουργία τους “Days of Wine and Roses” που ακουγόταν στην ομώνυμη ταινία του Έντουαρντς Μπλέικ “Μέρες Κρασιού και Λουλουδιών”.Η πιο γνωστή εκτέλεση του τραγουδιού είναι με τον Andy Williams το 1963, από όπου και το πιο κάτω κλιπ.
1963
Το Όσκαρ στο σκέλος των δραματικών/κωμικών ταινιών πήγε στον John Addison για τη μουσική του στην ταινία εποχής “Tom Jones” που χαρακτηρίστηκε ως κωμική περιπέτεια σε σκηνοθεσία του Τόνυ Ρίτσαρτσον.
Μα πού βρισκόταν ο θεός του κινηματογράφου, όταν δινόταν το Όσκαρ στην άνευρη μουσική επένδυση, που σήμερα μάλλον θα έχει ξεχαστεί σαν μουσικό score από τους φίλους των soundtracks;
Διόλου υπερβολική διαπίστωση, όταν για την ίδια κατηγορία έμειναν απλώς υποψήφιες οι μεγαλειώδεις μουσικές του Ντμίτρι Τιόμκιν για την ταινία “55 Μέρες στο Πεκίνο”, του Άλεξ Νορθ για την “Κλεοπάτρα”, του Άλφρεντ Νιούμαν για την ταινία “Έτσι κατακτήθηκε η Δύση”, ακόμα και η
παιγνιώδης μουσική του Ένεστ Γκολντ για την ταινία “Ένας τρελός, τρελός κόσμος”. Μουσικές επενδύσεις, που είτε στο βυνίλιο, είτε στο cd πουλάνε ακόμα έως σήμερα εκτελεσμένες από διάφορες ορχήστρες. Και το βραβείο πήγε σε ένα μουσικό score που θυμίζει μουσική ροκοκό του 18ου αιώνα.
Για του λόγου το αληθές παρατίθενται μουσικά αποσπάσματα και από τις πέντε ταινίες για να απονέμετε -κατόπιν εορτής και μετά πενήντα χρόνια- το δικό σας Όσκαρ προτίμησης.
55 Μέρες: στο Πεκίνο http://www.youtube.com/watch?v=m3oQ_dk_XCc&feature=related
Έτσι κατακτήθηκε η Δύση: http://www.youtube.com/watch?v=ncAbKYJBVR0
Ένας τρελός τρελός κόσμος: http://www.youtube.com/watch?v=maOQkmi6Xeo
Στη ρομαντική κωμωδία του Μπίλλυ Γουάλιντερ “Γλυκειά μου, Ίρμα” (Irma La douce) δόθηκε το Όσκαρ μουσικής προσαρμογής, που είχε αντικαταστήσει την κατηγορία του μιούζικαλ, αν και το έργο δεν ήταν μιούζικαλ.. Παραλήπτης του ο Αντρέ Πρεβέν.
Το μπρίο της Σίρλεϊ Μακ Λέιν κατά πρώτο λόγο και του Τζακ Λέμον κατά δεύτερο φτιάχνουν μια ανεπανάληπτη χορευτική σκηνή, που μόνο για αυτή η ταινία θα άξιζε να χαρακτηριστεί μιούζικαλ.
“Call me irresponsible” (“Πες με ανεύθυνο”) ήταν το τραγούδι που πήρε το Όσκαρ για το καλύτερο τραγούδι σε μουσική του Jimmy van Heusen και στίχους του Sammy Cahn.
Τραγουδισμένο από τον Jackie Gleason ακούστηκε στην ταινία “Papa’s delicate Conditions” (που προβλήθηκε στην Ελλάδα με τον τίτλο: “Όταν ο μπαμπάς διασκεδάζει”). Το τραγούδι είχε γραφεί για τον Φρεντ Ασταίρ, ο οποίος τελικά δεν συμμετείχε στην ταινία. Διάσημο, πάντως, το έκανε ο Φρανκ Σινάτρα.
1964
“Μαίρη Πόππενς”…Θρυλική ταινία από τα στούντιο Disney.. Μιούζικάλ, ζωάκια καρτούν με ηθοποιούς, δράση… Όλα τα έχει η ταινία αυτή για παιδιά και μεγάλους. Και πάνω από όλα παραμένει φρέσκια μισό αιώνα μετά την πρώτη της προβολή με αγαπημένα χορευτικά και τραγούδια από την Τζούλι Άντριους και τον Ντικ Βαν Ντάικ. Ένα από τα δίκαια Όσκαρ μουσικής στην ιστορία του θεσμού. Οι μελωδίες από τους Richard Sherman, Robert Sherman και Irving Costal απέσπασαν τα δύο από τα πέντε Όσκαρ της ταινίας (είχε προταθεί για Όσκαρ σε 13 κατηγορίες που είναι το ρεκόρ για ταινία των στούντιο Disney). Να σημειωθεί ότι εκτός από τα 18 μουσικά θέματα της ταινίας, είχαν γραφεί 13 ακόμα τραγούδια από τους αδελφούς Σέρμαν, αλλά είτε δεν χρησιμοποιήθηκαν, είτε κόπηκαν στο μοντάζ με μοναδική αιτία τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας, αν συμπεριλαμβάνονταν όλα. Η πιο πλήρης έκδοσης με 28 tracks κυκλοφόρησε το 2004 ως special edition για τα 40 χρόνια της ταινίας.
Ανάμεσα στις υπόλοιπες συνδιεκδικήτριες του Όσκαρ μουσικής ταινίες ήταν και “Η Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας”, η τελευταία επική υπερπαραγωγή με θέμα τον αρχαίο κόσμο. Η μουσική του Ντμίτρι Τιόμκιν θυμίζει, τουλάχιστον στην μουσική των τίτλων, κομμάτι από την ανθολογία της λεγομένης κλασικής μουσικής. Μόλις την περασμένη εβδομάδα κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ η πλήρης έκδοση του αρχικού score διάρκειας 80 λεπτών.
Αλήθεια, Dino, γιατί δεν μπορείς να αντισταθείς στον πειρασμό να βάλεις το κλιπ των τίτλων της ταινίας; Το λιγότερο που θα μπορούσε να σου συμβεί είναι ότι θα χαρακτηριστείς ως… τιομκινικός!... Ας χαρακτηριστώ!
Αφού η Μαίρη Πόππενς πήρε το Όσκαρ μουσικής στο σκέλος των ταινιών δράμα/κωμωδία, αν και ουσιαστικά ήτα μιούζικαλ, τότε δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει το Όσκαρ στο σκέλος του μιούζικαλ “My Fair Lady” (Ωραία μου, Κυρία). Θα μπορούσαν τα Όσκαρ να είχαν δοθεί και ανάποδα. Κανέναν εν θα ενοχλούσε. Η ταινία του George Cukor με την Ώντρεϊ Χέμπουρν και τον Ρεξ Χάρρισον το πήρε σαν η καλύτερη προσαρμογή θεατρικού μιούζικαλ σε κινηματογραφική ταινία και για αυτόν μόνο τον λόγο δεν θα μπορούσε να ήταν το “Μαίρη Πόππενς” ανταγωνιστικό σε αυτό το σκέλος. Η μουσική ήταν του Frederick Loewe και οι στίχοι των τραγουδιών του Alan Jay Lerner, την προσαρμογή την έκανε ο Αντρέ Πρεβέν, ενώ η υπόθεση βασίζεται στο θεατρικό έργο του Μπέρναρντ Σο “Πυγμαλίων ” (1937).
Το Όσκαρ για το καλύτερο τραγούδι το κέρδισε το “Chim Chim Cher-ee”, το τραγούδι των καπνοδοχοκαθαριστών, σε ερμηνεία του Ντικ Βαν Ντάικ από το “Μαίρη Πόπενς”… Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο να πούμε για αυτό το τραγούδι….
1965
Ο Μωρίς Ζαρρ με τη μουσική του για το “Δόκτωρ Ζιβάγκο” του Ντέιβιντ Λην από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μπαρίς Πάστερνακ κέρδισε το Όσκαρ της καλύτερης μουσικής επένδυσης στο σκέλος ταινιών δράμα/κωμωδία. Πολύ δίκαια!. Με τα ποικίλα ηχοχρωματικά μοτίβα της φορτίζει συγκινησιακά την ένταση της κάθε σκηνής που επενδύει, ενώ κάποιες διακριτικές τρίλιες από μπαλαλάικα παραπέμπουν στο ρωσικό θέμα της ταινίας.
και το θέμα της Λάρας, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα μουσικά θέματα στην ιστορία του κινηματογράφου σε ρυθμό κάπως σαν αργό βαλς.
Η τρυφερή και ρομαντική η μουσική του Μισέλ Λεγκράν για τις “Ομπρέλες του Χερβούργου” ήταν η ευθέως ανταγωνιστική πρόταση στον “Δόκτορα Ζιβάγκο” και στο θέμα της Λάρα.
Μάλλον χλωμές οι μουσικές επενδύσεις των υπολοίπων ανταγωνιστικών υποψηφίων: του Άλεξ Νόρθ για το “Αγωνία και Έκσταση”, του Άλφρεντ Νιούμαν για την “Ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου” και του Τζέρρυ Γκόλντσμιθ για το “A Patch of Blue” (Τυφλός Άγγελος).
Δεν αναφέρονται υποψήφιες για το Όσκαρ καλύτερης μουσικής προσαρμογής σε μιούζικαλ, εκτός από το “The Sound of Music”. Ίσως οι υποψηφιότητες να αποσύρθηκαν, λόγω του αδιαφιλονίκητου φαβορί, που άκουγε στο “βαρύ” όνομα στην ιστορία του κινηματογραφικού μιούζικαλ “Η Μελωδία της Ευτυχίας” του Ρόμπερτ Γουάιζ σε μουσική διασκευή από τον Ίρβινγκ Κόσταλ της μουσικής του θεατρικού μιούζικαλ των Ρίτσαρντ Ρότζερς και Όσκαρ Χάμμερστάιν. Η σημαντικότητα του στην ανθολογία των μιούζικαλ επικυρώθηκε το 2001 με την εγγραφή του στον κατάλογο των έργων προς διατήρηση ως πολιτιστική κληρονομιά στη Βιβλιοθήκη του Κονγκρέσο.
"The Shadow of Your Smile", ή γνωστότερα ως το “Ερωτικό θέμα της σουρλίνας” (σημ. πρόκειται για ένα θαλασσοπούλι) ήταν το τραγούδι που πήρε το Όσκαρ στο τρίτο μουσικό σκέλος με μουσική του Τζώννυ Μάντελ και στίχους του Πωλ Φράνσις Γουέμπστερ και ακουγόταν στην ταινία “Sandpipper” (Πύργος στην άμμο) του Βιτσέντε Μινέλλι. Στην καλύτερή του εκτέλεση ερμηνεύτηκε από την Μπάρμπρα Στρέζαντ.
1966
Ένα βρετανικής παραγωγής φιλμ, το “Born Free” (Γεννημένος Ελεύθερος) του Τζέιμς Χιλλ απέσπασε τα δύο από τα τρία αγαλματίδια του μουσικού σκέλους των Βραβείων της Ακαδημίας, χάρη στη μουσική του John Barry. Το Όσκαρ καλύτερης πρωτότυπης μουσικής κινηματογραφικής ταινίας και το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου τραγουδιού. Το σενάριο παρακολουθεί το μεγάλωμα μιας ορφανής λέαινας από ένα ζευγάρι, που αφού μεγαλώσει την αφήνουν ελεύθερη στο φυσικό της περιβάλλον. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που εικονογραφεί τρυφερά τη ζωή της άγριας πανίδας στη σαβάνα της Κένυας και βασίζεται σε μυθιστόρημα-αληθινή ιστορία του Τζόυ Άνταμσον (1960). Η μουσική της ταινίας απέσπασε και το μουσικό βραβείο Grammy για την καλύτερη πρωτότυπη μουσική κινηματογραφικής ταινίας. Οι στίχοι του βραβευμένου με Όσκαρ τραγουδιού, που υπήρξε επιτυχία του Matt Monro (ο ίδιος το ερμήνευσε και στην ταινία) ήταν του Don Black.
“A Funny Thing Happened on the Way to the Forum” (“Βίβα Ρώμα”, ο ελληνικός τίτλος της ταινίας) ήταν η μουσική κωμωδία του Ρίτσαρντ Λέστερ που κέρδισε το Όσκαρ της καλύτερης κινηματογραφικής μουσικής στο σκέλος προσαρμογής θεατρικού μιούζικαλ. Μουσική και στίχοι από τον Stephen Sondheim, που είχε γράψει και τη μουσική/στίχους του πρωτότυπου μιούζικαλ, αλλά στη φιλμική προσαρμογή κόπηκαν πολλά από τα τραγούδια του θεατρικού μιούζικαλ. Η δράση τοποθετείται στην αρχαία Ρώμη στην εποχή του αυτοκράτορα Νέρωνα, όπου κεντρικό πρόσωπο είναι ο Pseudolus (Ψευδόδουλος) τον οποίο υποδύεται ένας απολαυστικός Ζήρο Μόνστελ, ο ίδιος που τον είχε ερμηνεύσει και στη θεατρική εκδοχή του έργου.
1967
Να κι ένα μιούζικαλ που διεκδίκησε και κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης μουσικής στο σκέλος της καλύτερης πρωτότυπης μουσικής επένδυσης σε ταινία, αφού δεν προέρχεται από προσαρμογή θεατρικού μιούζικαλ, αλλά αντίθετα ήταν αυτό που έδωσε το έναυσμα να ανεβεί στο θεατρικό σανίδι ένα ομότιτλο μιούζικαλ το 2000!
“Thoroughly Modern Millie” (Γλυκειά μου Μίλλυ, αποδόθηκε ο τίτλος στα ελληνικά), όπου πρωταγωνιστούσε η Τζούλι Άντριους σε σκηνοθεσία του Τζώρτζ Ρόυ Χιλλ, ο Elmer Bernstein κέρδισε το μοναδικό του Όσκαρ μουσικής επένδυσης (αν και ήταν υποψήφιος 14 φορές). Τα τραγούδια και η ενορχήστρωση ήταν του Αντρέ Πρεβέν.
Μετά την επιτυχημένη συνταγή μεταφοράς στον κινηματογράφο μιούζικαλ με φόντο τον αρχαίο κόσμο (“Κάτι αστείο συνέβη πηγαίνοντας για την Αγορά” ή “Βίβα Ρώμα” επί το ελληνικότερο) της προηγούμενης χρονιάς, να τώρα και ένα μιούζικαλ με φόντο την μεσαιωνική Αγγλία με ιστορία εμπνευσμένη από τον θρύλο του Αρθούρου και τους ιππότες του. Το θεατρικό μιούζικαλ “Κάμελοτ” μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Joshua Longan με πρωταγωνιστές τον Ρίτσαρντ Χάρρις (Αρθούρο), τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ (Γκουίνιβερ) και τον Φράνκο Νέρο (Λάνσελοτ) και κερδίζει το σχετικό Όσκαρ. Η προσαρμογή της μουσικής του Frenderick Loewe έγινε από τον Alfred Newman, ενώ οι στίχοι γράφτηκαν από τον Ken Darby.
Ο Ρεξ Χάρρισον ως Ντόκτωρ Ντουλίτλ, που έχει το χάρισμα να συνεννοείται με τα ζώα τραγουδάει “Talk to the Animals” σε μουσική και στίχους του Leslie Bricusse και κερδίζει το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου τραγουδιού για λογαριασμό της ταινίας Dr Dolittle.
1968
“Το λιοντάρι του Χειμώνα” (Lion in Winter, ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας του Άντονυ Χάρβεϊ διεκδίκησε επτά Όσκαρ και απέσπασε τρία μεταξύ των οποίων και το χρυσό αγαλματίδιο στο σκέλος πρωτότυπη μουσική κινηματογραφικής ταινίας με δημιουργό της τον John Barry. Επική δυναμική μουσική εποχής από πνευστά και κρουστά στις σκηνές που απαιτείται η υπογράμμιση της δράσης , αλλού ήρεμη κι αλλού χορωδιακή στο ύφος του γρηγοριανού μέλους από έναν μέτρ του είδους της μουσικής επένδυσης σε ταινία περιπέτειας (“Γεννημένος Ελεύθερος”, “Χορεύοντας με τους Λύκους”, “Πέρα από την Αφρική”, “Αίνιγμα”, “Somewhere in Time” και φυσικά το μουσικό σήμα των ταινιών του Τζέιμς Μποντ).
Η ταινία ήταν μεταφορά του θεατρικού έργου του James Goldman και η πλοκή του τοποθετείται στη μεσαιωνική Αγγλία στα χρόνια του Ερρίκου του Β’. Πρωταγωνιστούσαν ο Πήτερ Ο’ Τουλ και η Κάθριν Χέπμπερν.
Η ταινία “Oliver!” ήταν ένα βρετανικό κινηματογραφικό μιούζικαλ σκηνοθετημένο από τον Carol Reed, το πρώτο μη αμερικάνικο μιούζικαλ που κέρδιζε Όσκαρ μουσικής στην κατηγορία των διασκευασμένων μουσικών θεατρικών παραστάσεων σε κινηματογραφική ταινία. Η ταινία, πράγματι, βασιζόταν στο ομώνυμο μιούζικαλ του Lionel Bart, που είχε γράψει το σενάριο, τους στίχους και τη μουσική, αλλά το Όσκαρ πήγε στον Τζων Γκρην για τη μουσική προσαρμογή του στην ταινία. Τόσο το θεατρικό έργο, όσο και η ταινία βασίζονταν στο μυθιστόρημα του Τσαρλς Ντίκενς “Όλιβερ Τουίστ.”
"The Windmills Of Your Mind" λεγόταν το τραγούδι που κέρδισε το Όσκαρ στο σκέλος για το καλύτερο πρωτότυπο τραγούδι κινηματογραφικής ταινίας και η επιλογή του για το αγαλματίδιο κρίνεται ως η πλέον επιτυχής. Το μουσικό του θέμα έγινε το πιο δημοφιλές μουσικό θέμα της χρονιάς που βραβεύτηκε και συνεχίζει να είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα μουσικά θέματα ίσαμε σήμερα. Συμπεριλαμβάνεται στο soundtrack της ταινίας “Υπόθεση Τόμας Κράουν” τη μουσική του οποίου έγραψε ο Γάλλος συνθέτης Μισέλ Λεγκράν και ερμηνεύτηκε στην ταινία από τον Νόελ Χάρρισον. Στη συνέχεια ερμηνεύτηκε από πολλούς καλλιτέχνες και διασκευάστηκε από επίσης πολλές ορχήστρες.
Από τον συμπαθέστατο Νόελ Χάρρισον, όπως το τραγούδησε στην ταινία:
και σε μια αισθαντική ερμηνεία, που προσωπικά προτιμώ από τις δεκάδες εκτελέσεις του. Ερμηνεύει η σοπράνο Ειρήνη Κυριακίδου
1969
“Butch Cassidy and the Sundance Kid” Ενώ στην Ιταλία ανθεί το γουέστερν-σπαγγέτι, οι Αμερικανοί αποφασίζουν να κάνουν μια εντυπωσιακή επιστροφή στο κινηματογραφικό είδος, που αυτοί καθιέρωσαν για να δείξουν ποιος είναι το αφεντικό στο γουέστερν. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Τζωρτζ Ρόυ Χιλλ δίνει τους πρώτους ρόλους σε δυο ιερά τέρατα της οθόνης, στον Πωλ Νιούμαν και στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και φτιάχνει μια ταινία με τίτλο, όπως αποδόθηκε στην ελληνική προβολή “Οι δύο ληστές”, για δυο πραγματικούς θρύλους της… γουεστερνικής παρανομίας. Η ταινία διεκδικεί επτά Όσκαρ και κερδίζει τα τέσσερα εκ των οποίων τα δύο πάνε στα μουσικά σκέλη του απονομών. Όσκαρ για την καλύτερη μουσική επένδυση σε ταινία που δεν είναι μιούζικαλ και Όσκαρ για το καλύτερο πρωτότυπο τραγούδι κινηματογραφικής ταινίας με τίτλο "Raindrops Keep Fallin' On My Head" (στίχοι Hal David). Αποδέκτης και των δυο Όσκαρ ο Burt Bacharach, γνωστός ήδη για τη μουσική του στο “What news pussycat” και στη τζεϊμποντική παρωδία “Casino Royal”.
Ένα άκρως επιτυχημένο μιούζικαλ που είχε ανέβει το 1964 στο Μπρόντγουαίη, το “Hallo Dolly”, σε μουσική και στίχους τραγουδιών από τον Jerry Herman έδωσε την ευκαιρία στον Τζην Κέλλυ να το μεταφέρει σε σκηνοθεσία του και στον κινηματογράφο και στους Lennie Hayton και Lionel Newman να κερδίσουν το Όσκαρ καλύτερης μουσικής προσαρμογής μιούζικαλ σε κινηματογραφική ταινία. Πρωταγωνιστούσε η Barbra Streisand.
1970
Σε ένα από τα πιο γνωστά ρομαντικά δράματα στην ιστορία του κινηματογράφου πήγε το Όσκαρ του καλύτερου μουσικό score. Είναι το “Love Story” του Arthur Hiller, που σύμφωνα με το Αμερικανικό Ινστιτούτο Φιλμ κατέχει την 9η θέση στη σχετική λίστα των 100 κορυφαίων αμερικανικών ταινιών με αισθηματική υπόθεση όλων των εποχών. Σε σχέση αμφίδρομη με τη μουσική του επένδυση, της οφείλει πολλά για αυτή τη θέση. Ο συνθέτης του μουσικού θέματος της ταινίας, ο Γάλλος Francis Lai είχε γίνει γνωστός στον χώρο της κινηματογραφικής μουσικής τέσσερα μόλις χρόνια πριν με τη μουσική του επένδυση στην ταινία του Κλοντ Λελούς “Ένας άντρας, μια γυναίκα” και βελτίωσε τη φήμη του με τη μουσική του για την ταινία του Ρενέ Κλεμάν “Le Passager de la Pluie ” (Ο Ταξιδιώτης της Βροχής, 1969). Την σταθεροποίησε σε ψηλά επίπεδα μετά το “Love Story” με τα μουσικά θέματα που έγραψε για τις ταινίες “Emmanuelle 2” (1975) και “Bilitis (1977). Για το “Love Story” είχε πάρει και τη χρυσή σφαίρα. Το 1978 έγραψε και τη μουσική για το sequel της ταινίας “Oliver’s Story” αλλά δεν πλησίασε την επιτυχία του “Love Story”.
Η ερμηνεία του τραγουδιού "Where Do I Begin", live motive της ταινίας, με την Shirley Bassey σε μια πιο ρυθμική-χορευτική εκτέλεση, προτιμήθηκε να δοθεί πριν από την πρώτη εκτέλεσή του.
και με τον Andy Williams, τον πρώτο διδάξαντα, όπου και οι στίχοι του τραγουδιού από τον σεναριογράφο της ταινίας Erich Segal. http://www.youtube.com/watch?v=7jEaIDqHl74&feature=related
Το Όσκαρ μουσικής για μουσική ταινία το πήρε το ντοκιμαντέρ για τους Beatls “Let it Be”. Η ταινία είναι φυσικά επενδυμένη μουσικά με τις κλασικές πλέον μελωδίες και τα τραγούδια του πιο δημοφιλούς μουσικού συγκροτήματος όλων των εποχών. Η ταινία, σκηνοθετημένη από τον Michael Lindsay Hogg είχε σχεδιαστεί αρχικά για τηλεοπτική παραγωγή.
Από την κινηματογραφική κωμωδία “Lovers and Other Strangers” (“Ερωτικά ζευγάρια και τόσοι άλλοι γύρω τους” αποδόθηκε ο τίτλος στην ελληνική προβολή της) επιλέχτηκε το καλύτερο πρωτότυπο τραγούδι κινηματογραφικής ταινίας της χρονιάς με τίτλο: “For all we know” σε μουσική του Fred Karlin και ερμηνεία πρώτης εκτέλεσης από τον Larry Meredith. Γυρίστηκε σε δίσκο το 1971 από το ντουέτο των Carpenters και γνώρισε μεγάλη επιτυχία σαν soft Rock και traditional Pop, αφού έφτασε στην τρίτη θέση του chart στο Billboard Hot 100 της χρονιάς.
Για έναν Δεινοθήσαυρο η εποχή της νοσταλγίας και των αναμνήσεων σταματάει κάπου εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του '70. Τα κατοπινά χρόνια είναι παρόν, συνεπώς είναι έξω από τη σφαίρα του δεδηλωμένου αντικειμένου του. Το αφιέρωμά του για την ιστορία των μουσικών Όσκαρ σταματάει εδώ προσωρινά, δηλαδή για καμιά εξηνταριά χρόνια. Θα επανέλθει, όταν θα θεωρήσει πως και οι ταινίες που γυρίστηκαν μετά το 1970 ότι έχουν επικαλυφθεί από την χρώματος σέπια πατίνα της νοσταλγίας. Αλλά επειδή μέσα σε αυτά τα 40 χρόνια από το 1970 έως σήμερα υπήρξαν και κάποια soundtrack, νέα-ξενέα που του έκαναν "κλικ" κι έγραψαν με την συναισθηματική φόρτισή τους για άλλους λόγους πέρα από αναμνήσεις, θα έχει και για αυτά θα έχει και για αυτά κάποιο αφιέρωμα. Όπως π.χ. για την οσκαράτη μουσική τουVangelis "The chariots of Fire", τον "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών", τους "Πειρατές της Καραϊβικής", τον "Βράχο", τον "Τελευταίο των Μοϊκανών" κλπ
THE END
(προσωρινά)
Αγαπητέ Ντινό, εξαιρετικό αφιέρωμα στα μουσικά Οσκαρ με πλήθος κλιπ και πληροφοριών. Απολαυστικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιχαν και οι επόμενες δεκαετίες πολλά σπουδαία score όπως το υπέροχο Out of Africa του John Barry το οποίο έκανε εμένα να αρχίζω να αγοράζω soundtracks. Να επισημάνω την μουσική του Luis Bacalov για το il postino, τα πολλά και καλά οσκαρ του John Williams( Σαγονια του Καρχαρία, Λιστα του Σιντλερ, ΕΤ, Star Wars)και την τρομερή μουσική του Νινο Ροτα για το Godfather.
Πολύ σωστά τα επισημαίνεις τα πιο πάνω, φίλε Νίκο. Είναι ανάμεσα σε αυτά που περικλείονται στο "κλπ" της μελλοντικής παρουσίασης σε μεμονωμένα αφιερώματα ταινιών ή σε πιο σύνθετα αφιερώματα είδους μουσικής ή συνθετών. Το συγκεκριμένο αφιέρωμα για τή μουσική των Όσκαρ ή για τα Όσκαρ της μουσικής έπρεπε να σταματήσει για διαφόρους λόγους. Τράβηξε πολύ, γιατί επέλεξα μια κάπως αναλυτική παρουσίαση και όχι σύντομη ακόμα και για μουσικές που προσωπικά, μου είναι αδιάφορες και τη στιγμή που οι σελίδες του Δεινοθήσαυρου είναι πολυσυλλεκτικής ύλης και για πολλούς τα soundtracks είναι terra ingognita και αδιάφορα, άρα αποτρεπτικά στο να παρακολουθούν πιο συστηματικά το blog, αφού για πολύ καιρό δεν βάζει θέματα του ενδιαφέροντός τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή