Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Τι σας θυμίζει αυτό;

Εγκαινιάζουμε μια ακόμα ενότητα στα πλαίσια της νοσταλγίας που ο “Dino” προσπαθεί -πραγματικά, προσπαθεί- να ανακαλέσει στις μνήμες των… προϊστορικών συνομηλίκων του και να δημιουργήσει βιώματα εικονικής πραγματικότητας στους νεότερους.

Θα είναι αφιερωμένη στη μουσική του κινηματογράφου. Στα soundtracks του παλιού κλασικού κινηματογράφου.
Κι όταν ο Dino λέει “παλιό κλασικό κινηματογράφο” δεν εννοεί απαραίτητα, αυτόν που εννοούν οι ιστορικοί της 7ης Τέχνης. Εννοεί τις ταινίες, που καταγράφηκαν ως κλασικές στις δικές του εγκεφαλικές (;) έλικες. Και πολλές από αυτές καταγράφηκαν και χαράχτηκαν στη μνήμη του αποκλειστικά και μόνο χάρη στη μουσική τους επένδυση.
Τώρα, αν οι κριτικοί και οι ιστορικοί του κινηματογράφου τις απαξιώνουν και τις χαρακτηρίζουν στην καλύτερη των περιπτώσεων ως B-Movies αυτό είναι δικό τους πρόβλημα.
Το δικό μας πρόβλημα είναι ο περιορισμένα διαθέσιμος όγκος δεδομένων που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να τα ανεβάσουμε ως δική μας παραγωγή και από τη δική μας δισκοθήκη. Για τούτο και θα κάνουμε χρήση των σχετικών αναρτήσεων από την πλουσιότατη “δισκοθήκη” του Youtube.
Όπου δεν υπάρχουν, τι να κάνουμε; Θα τραγανίζουμε με φειδώ από τα διαθέσιμά μας bytes και θα κάνουμε χρήση από το δικό μας αρχείο.
Καλώς ήρθατε στον εξαίρετο κόσμο της κινηματογραφικής μουσικής
Τέλος με τα προλογικά.



“ΜΑΥΡΟΣ ΚΟΥΡΣΑΡΟΣ” ΜΕ ΤΑ ΟΛΑ ΤΟΥ
Κάνουμε αρχή με ένα soundtrack νορμάλ κατά τα άλλα για το είδος της ταινίας που επενδύει, αλλά υπάρχει ένα μουσικό θέμα, που εκτός του ότι το άκουσμά του προκαλεί ξάφνιασμα, ξαφνιάζει ακόμα περισσότερο το ότι στους τίτλους της ταινίας δεν αναφέρεται ο συνθέτης της μουσικής επένδυσης γενικά, και του μουσικού θέματος αυτού ειδικότερα.
Η ταινία είναι ο “O Μαύρος Κουρσάρος” ιταλικής παραγωγής του 1971 με αυθεντικό τίτλο “Il Corsaro Nero”.  
Στους ελληνικούς κινηματογράφους προβλήθηκε με τον τίτλο “Ο Μαύρος πειρατής”, όχι επειδή ο Έλληνας μεταφραστής αγνοούσε τη διαφορά ανάμεσα σε “Κουρσάρο” και “Πειρατή”, αλλά επειδή τη διαφορά την αγνοούσε, κυρίως, ο Ιταλός σεναριογράφος. Θα πούμε περισσότερα στοιχεία για την ταινία παρακάτω.
Για την ώρα μας τσιγκλάει η πρόκληση να θέσουμε ένα μικρό (και πιστεύουμε εύκολο) κουίζ με μια και μόνο απλή ερώτηση: Τι σας θυμίζει η μουσική των τίτλων της ταινίας;
Παρακολουθείστε στο πιο κάτω link  του you tube το τρέιλερ των “προσεχώς” ταινιών που προβαλλόταν στις κινηματογραφικές αίθουσες της Ιταλίας τον Μάρτιο του 1971. Αν βιάζεστε να φτάσετε στο μουσικό θέμα, θα το βρείτε στο 1’35’’ από την αρχή του. Αλλά για τους λάτρεις των πειρατικών ταινιών, συνιστάμε να παρακολουθήσουν ολόκληρο το τρέιλερ. Είναι “μερικές σκηνές” από ένα τυπικό πειρατικό φιλμ με τα όλα του!

Σας θυμίζει κάτι το μουσικό θέμα του;

Για όσους δεν το έπιασαν, το επόμενο link θα τους λύσει τις αμφιβολίες. Στο πρώτο μέρος του τρέιλερ επενδύει μουσικά τους τίτλους της ταινίας. Στο δεύτερο μέρος η γνωστή μας εκτέλεση. Παρακολουθείστε το.

Ακριβώς!.. Είναι η “Συννεφούλα” του Διονύση Σαββόπουλου, ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του “Νιόνιου” που πρωτακούστηκε τραγουδισμένο από τον ίδιο το 1966! Δηλαδή, πέντε χρόνια πριν από την ταινία “Il Corsaro Nero”. Πρόκειται για κλασική περίπτωση clopy right από του Ιταλούς; Το γεγονός ότι δεν αναφέρεται τίποτα σχετικό στα “ζενερίκ” των τίτλων της ταινίας -ούτε καν ο συνθέτης όλων των μουσικών θεμάτων της- δημιουργεί πολλές απορίες.
Θα το διαπιστώσετε παρακολουθώντας το αυθεντικό τρέιλερ από την έναρξη της ταινίας στη γερμανική της κόπια (με το τραγούδι στα ιταλικά).


Πουθενά δεν αναφέρεται ο δημιουργός του μουσικού score. Δεν είναι παράξενο;
Η αλήθεια είναι ότι το μουσικό θέμα θυμίζει έντονα ιταλική ταραντέλα και είναι πολύ ταιριαστό με το θέμα της ταινίας. Προσωπικά, δεν ξέρω, αν έγινε ποτέ θέμα για το πώς βρέθηκε αυτή η μουσική στην ταινία, ούτε καν αν αναφέρθηκε ποτέ ο Σαββόπουλος σχετικά. Αν κάποιος ξέρει, θα ήταν πολύ χρήσιμο νομίζω να το καταθέσει.

Η ιταλο-ισπανικής παραγωγής ταινία "Il Corsaro Nero", που με βάση τα δεδομένα συντελεστών και καστ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως B-Movie, αλλά πάντως, υψηλού κόστους, ήταν πολύ προσεγμένη και αντέγραφε στο ύφος την κουρσάρικη περιπέτεια που είχε εισαγάγει στην κινηματογραφική θεματολογία 20 χρόνια νωρίτερα ο “Κόκκινος Κουρσάρος” με τον Μπαρτ Λάνγκαστερ (εύθυμος τόνος, ακροβατικές και σαματατζίδικες σκηνές ήταν τα βασικά στοιχεία της συνταγής).
Η αποθέωση της εύθυμης πειρατικής περιπέτειας έφθασε στο ανώτερο μέχρις στιγμής σημείο της με τη σειρά "Οι Πειρατές της Καραϊβικής" τα τελευταία χρόνια, όπου πρωταγωνιστεί ο Μπραντ Πιτ.





Στον "Μαύρο Πειρατή"  πρωταγωνιστούσε ο Τέρρενς Χιλλ (Μάριο Τζιρόττι), στον ρόλο του Μπλάκι, ενός Άγγλου πειρατή στα μέσα του 18ου αιώνα στα νερά της Καραϊβικής, ο οποίος θέλει να βάλει στο χέρι το χρυσάφι που μετέφερε στην Ισπανία από την αμερικανική ήπειρο ένα ισπανικό γαλεόνι, του προέκυψε η όμορφη σύζυγος του Ισπανού αντιβασιλέα των ισπανικών κτήσεων στην Καραϊβική. Ο αμοιβαίος έρωτας υπήρξε αναπόφευκτος -ωραία παιδιά και οι δυο τους- αλλά το ίδιο "λάφυρο" το διεκδικούν κι άλλοι πειρατές επενδύοντας περισσότερο στην ανταλλάξιμη αξία της παρά στα θέλγητρά της. 

Το έτερον καλλιτεχνικό του ήμισυ στις σαματατζίδικες ταινίες τους, ο Μπαντ Σπένσερ (Κάρλο Πεντερσόλι) έχει έναν μικρό μόλις ρόλο υποδυόμενος τον κακό και βίαιο πειρατή Σκουλλ (Κρανίο), που προσπαθεί να αποκτήσει την κυριότητα της Ισαβέλλας, δηλαδή της αιχμαλωτισμένης συζύγου του Ισπανού αντιβασιλέα-κυβερνήτη των ισπανικών κτήσεων στην Καραϊβική. Βέβαια, δεν χάνει την ευκαιρία να δέίξει τις γνωστές του, από άλλες ταινίες του διδύμου, ικανότητες στον καυγά με περισσότερους των δύο αντιπάλων ταυτόχρονα. Κι όμως, αυτός ο γίγαντας με την ηράκλεια δύναμη στην πραγματικότητα μια καλόκαρδη... ψυχούλα που δεν πειράζει ούτε μυρμήγκι!.

Σκηνοθετικά την υπέγραφε ο Λορέντσο Τζίκα-Πάλλι με το ψευδώνυμο Βίτσεντ Τόμας και το σενάριο ο ηθοποιός και σεναριογράφος Τζορτζ Μάρτιν (ένα από τα πολλά ψευδώνυμα του Φρανθίσκο Μαρτίνεθ Θελέιρο). Αμφότεροι με πλούσια θητεία στις ταινίες περιπέτειας που έβγαιναν σωρηδόν από τα ιταλικά στούντιο στην εικοσαετία 1950-1970.

Το soundtrack το υπέγραφε (τελικά, εντοπίστηκε και ο συνθέτης!) ο Τζίνο Πεγκούρι ως δημιουργός του “original music score”. Ο Πεγκούρι είχε επενδύσει 26 ταινίες του λεγομένου χαμηλού κόστους, σχεδόν όλες τους στα είδη της περιπέτειας (Η επιστροφή του Ζορρό), της επιστημονικής φαντασίας (Supersonic Man  κλπ), γουέστερν-σπαγγέτι και σοφτ ερωτικά (Οι κόρες της Εμμανουέλας κλπ). Ωστόσο, η μοναδική εγγραφή sound track του σε βινύλιο είναι η μουσική του για τον Μαύρο Κουρσάρο, ένα εξαιρετικά σπάνιο συλλεκτικό βινύλιο να βρεθεί σήμερα.
Από το οπισθόφυλλο του δίσκου αντιγράφουμε τους τίτλους των κομματιών και επισημαίνουμε ότι συμπεριλαμβάνεται στην έκτη θέση και το εν λόγω επίμαχο μουσικό θέμα των τίτλων με τίτλο “Orza qui, poggia lì” που χοντρικά σημαίνει: “Κακοκαιρία εδώ, νηνεμία εκεί” και περιγράφει τη ζωή στο πειρατικό πλοίο του Μαύρου Πειρατή.

01. Gino Peguri - Nel Mar Dei Caraibi (03:01)
02.
Gino Peguri - Gli Amori Di Isabella (02:30)
03. Gino Peguri - Calipso Dei Corsari (03:05)
04. Gino Peguri - Posada De Maria (01:46)
05. Gino Peguri - Il Pirata Mattacchione (01:23)
06. Gino Peguri - Orza Qui Poggia Lí (Titoli) (02:24)
07. Gino Peguri - All'Arrembaggio! (03:01)
08. Gino Peguri - Pirati In Agguato (01:27)
09. Gino Peguri - Duello E Morte (02:47)
10. Gino Peguri - Isabella A Corte (02:09)
11. Gino Peguri - Il Vicerè Di Spagna (02:31)
12. Gino Peguri - Coro Dei Corsari (02:43)
Supplementary Material (In Stereo):
13. Gino Peguri - Nel Mar Dei Caraibi (Film Version) (01:39)
14. Gino Peguri - Orza Qui Poggia Lí (English Version) (02:21)
15. Gino Peguri - Posada De Maria (Long Version) (02:18)
16. Gino Peguri - Calipso Dei Corsari (Alternate Version) (02:00)
17. Gino Peguri - Isabella A Corte (Alternate Version) (02:36)
18. Gino Peguri - Orza Qui Poggia Lí (Instr.) (01:27)
19. Gino Peguri - Duello E Morte (Alternate Version) (01:31)
20. Gino Peguri - Pirati In Agguato (Alternate Version) (01:57)
21. Gino Peguri - Orza Qui Poggia Lì (Off Vocal Version) (02:27

Από αυτή τη συλλογή παραθέτουμε μερικά μουσικά θέματα που δείχνουν έναν αξιόλογο συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής.

Duello e morte  (Μονομαχία μέχρι θανάτου)

All’ Arrembaggio (Στο Μπαρκάρισμα)*
Από το μουσικό ύφος του κομματιού δεν στέκει να σημαίνει “ρεσάλτο” που είναι η άλλη έννοια της λέξης.


















Nell Mar dei Caraibi (Στη Θάλασσα της Καραϊβικής)


Il Pirata mattacchione (Ο χωρατατζής Κουρσάρος)


Και πάλι η μουσική τίτλων, με αγγλικούς στίχους αυτή τη φορά

Για την ιστορία με τον ίδιο τίτλο έχουν γυριστεί ακόμα πέντε ιταλικές ταινίες (η πρώτη είναι βωβή του 1920 και η τελευταία το 1976. Και οι πέντε αυτές ταινίες είναι βασισμένες στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Εμίλιο Σαλγκάρι με το οποίο ο εδώ "Μαύρος Κουρσάρος δεν έχει καμιά απολύτως σχέση.

Τέλος, στο  blog  Παραλογοτεχνίας Ανάγνωσμα
(http://paralogotechniasanagnosma.blogspot.com) θα βρείτε έναν ακόμα Μαύρο Πειρατή. Κινηματογραφικού ύφους κι αυτός, αλλά είναι μυθιστόρημα στο χαρτί, του οποίου η πρώτη συνέχεια είναι ήδη αναρτημένη στο blog-βιβλιοθήκη. Η ταυτόχρονη ανάρτηση οφείλεται ολότελα σε σύμπτωση, χωρίς καμιά πρόθεση.





κείμενο: Γιώργος Βλάχος

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Με υπογραφή "Byron"

Ο Byron (Βύρων Απτόσογλου) υπήρξε ένας από τους δυο-τρεις (και όχι περισσότερους) εικονογράφους που σημάδεψαν με την πληθωρική και ποιοτική ταυτόχρονα παραγωγή τους σε εικονογραφήσεις τη  “Χρυσή Εποχή” του λαϊκού εντύπου και ιδιαίτερα του παιδικού. Εκτός από μόνιμος συνεργάτης σε όλα σχεδόν τα περιοδικά που εξέδωσε ο Στέλιος Ανεμοδουράς από τον “Υπεράνθρωπο” έως τον “Μπλεκ” και την τρίτη περίοδο έκδοσης του “Μικρού Ήρωα”, υπήρξε ταυτόχρονα εικονογράφος περιοδικών και σε άλλες ευθέως ανταγωνιστικές εκδόσεις.
Ο Βύρων Απτόσογλου έφυγε το καλοκαίρι του 1990 στα 69 του χρόνια.
Το σκαναρισμένο κείμενο που ακολουθεί δεν συγκροτεί την βιογραφία και την εργογραφία του Byron. Είναι άλλωστε τόσο τεράστια σε παραγωγή εικονογραφήσεων και απλωμένη σε δεκάδες περιοδικά και βιβλία για παιδιά. Μετριέται σε πολλές χιλιάδες το σύνολο των εξωφύλλων και των εσωτερικών εικονογραφήσεων που έκανε από το 1950, περίπου, ίσαμε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Είναι δε αξιοπρόσεκτο το ότι από τους εκατοντάδες κύριους χαρακτήρες που “κρεάρισε” εικονογραφικά σε περιοδικά και βιβλία κανένας δεν μοιάζει στα χαρακτηριστικά του με κανέναν άλλον!.. Και όμως όλοι τους είναι αλάνθαστα αναγνωρίσιμοι σαν δικά του εικαστικά δημιουργήματα… Είναι όλοι τους με την ίδια υπογραφή στην… ούγια: “Byron”.
Το παρακάτω κείμενο είχε δημοσιευτεί στο εβδομαδιαίο νεανικό περιοδικό ΚΑΙ στο 15ο τεύχος του 1991 (10 Απριλίου), δηλαδή πριν από σχεδόν 21 χρόνια. Προτιμήθηκε η φωτογραφική του ανάρτηση, παρά να ξαναγραφεί από την αρχή. Και τούτο επειδή ο συντάκτης  του δεν βρίσκει κάτι που θα μπορούσε να αναθεωρήσει ή να συμπληρώσει, αφού δεν επικεντρώνεται σε βιογραφικά στοιχεία, που ενδεχομένως στα χρόνια που ακολούθησαν να έχουν εντοπισθεί και κάποια άλλα δεδομένα, τα οποία θα χρειάζονταν να προστεθούν. Κατά κύριο λόγο πρόκειται για μια απόπειρα ανάλυσης της τεχνοτροπίας του, που κάνει τον  Byron τόσο αναγνωρίσιμο, μολονότι ο συντάκτης του άρθρου δεν δήλωσε και ούτε προτίθεται ποτέ να δηλώσει τεχνοκριτικός. Υπήρξε απλώς, ως παιδί, αναγνώστης περιοδικών και βιβλίων στους ήρωες των οποίων ο Byron είχε δώσει εικονική σάρκα και οστά υποβοηθώντας τη φαντασία του να δίνει διαστάσεις κινηματογραφικού έργου στο ανάγνωσμα. Κάτι παρόμοιο, ωστόσο, αναγνωρίζει ισότιμα και σε κάθε άλλο εικονογράφο. Με μόνη διαφορά ότι τον Byron  τον αντάμωσε περισσότερες φορές στις παιδικές αναγνωστικές περιπλανήσεις του και εξοικειώθηκε περισσότερο μαζί του.




Δυο πάνελ από τη διασκευή σε κόμικ της ομηρικής Οδύσσειας. 
Το θεωρούσε ως το έργο της ζωής του. Δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει.
Ήταν η πρώτη φορά που δημοσιεύονταν σελίδες από το σχεδίασμα του κόμικ, αυτά τα δύο πάνελ.



























Αυθεντικό πάνελ από εικονογράφηση αναγνώσματος  για το περιοδικό "Ρομάντσο". Είναι γραμμικό
σκίτσομε σινική μελάνι και τα ράστερ των γκρίζων τόνων δίνονται με νερωμένη σινική.
Αξιοσημείωτες είναι οι σημειώσεις στο περιθώριο της εικόνας. Με μπλε μελάνι σημειώνει
ο Απτόσογλου και με κόκκινο ο επιμελητής υλης του περιοδικού. Στο πάνω περιθώριο διαβάζουμε
τον τίτλο του διηγήματος για το οποίο προορίζεται η εικονογράφηση: "Ο Λύκος κι αν εγέρασε".
Στο κάτω περιθώριο σημειώνεται η σελίδα (4) του 16σέλιδου στο οποίο θα ενθεθεί, ο αριθμός
τεύχους του περιοδικού (1494) και η ημερο-μηνία κυκλοφορίας του (19/10/1971), ενώ ο επιμελητής
ύλης σημειώνει τις διαστάσεις που θα πρέπει να έχει το φιλμ (9Χ12 εκατ.). Να σημειωθεί ότι
οι διαστάσεις της μακέτας είναι 21Χ29 εκατ.
(αρχείο: Γιώργος Βλάχος-Δεινοθήσαυρος)

 

Μεγεθυμένο καρέ από το πιο πάνω σκίτσο, όπου
διακρίνεται καθαρά η αδρή δυναμική εικονογράφηση
του Byron ακόμα και σε εικόνες που λόγω μεγέθους
δεν είναι διακριτές  οι λεπτομέρειες του σκίτσου.








 Το σκίτσο στο πάνελ είναι μελανωμένο και έτοιμο. Ο Byron με τη γομολάστιχα σβήνει τις αρχικές μολυβιές του προσχεδίου πάνω στο οποίο βασίστηκε η εικονογράφηση του τελικού σκίτσου. Η στιγμή να μπουν τα χρώματα.


Θα μπορούσε κανένας να φανταστεί τα τρία "ηρωικά Ελληνόπουλα" διαφορετικά από όπως τα γνώρισε από το πενάκι του Byron;
 
Byron Aptosoglou [1921-1990, Greece]
Byron Aptosoglou, a graduate of the Superior School of Fine Arts of Athens, worked as a painter and a sculptor but become more famous as a comic artist. In 1953, he and the editor Stelios Anemodouras created the «Little Hero» magazine in which Byron was the main artist, for almost 15 years. Still, Aptosoglou made thousands of drawings for most of the magazines published in Greece during the 1970s and 1980s.
(English Text and original Byron's drawing  from Greek Blog History of Comis)

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Παλιά λαϊκά περιοδικά με ύλη ποικίλη

   Τα περιοδικά ποικίλης ύλης, ή πολυθεματικά, ή ‘‘για όλη την οικογένεια’’, όπως τα ίδια συστήνονταν στα χρόνια της ακμής τους, κατέχουν ένα σημαντικό μερίδιο συμβολής στην ιστορία του ελληνικού περιοδικού Τύπου.
  Δεν επιχειρείται εδώ μια εκτενής καταγραφή τους ούτε μια μελέτη για τα αίτια που οδήγησαν στην εξαφάνισή τους. Βασικά πρόκειται για ένα κείμενο-άλλοθι με στόχο να γνωρίσουμε μερικά από αυτά τα περιοδικά, που συντρόφευσαν με την παρουσία τους στις ώρες της κατ’ οίκον ψυχαγωγίας τις πριν από τον πόλεμο και την καταλυτική παρουσία της Τηλεόρασης γενιές. Τις γενιές των παππούδων και των γονιών μας.
  Να δούμε, έτσι ακροθιγώς (και να ζηλέψουμε ακόμα, θα μπορούσαμε να πούμε), τα εντυπωσιακά εξώφυλλά τους τις ζωγραφικές λιθογραφίες με τα έντονα βαθιά χρώματα , που αναδίδουν τον νοσταλγικό ρομαντισμό της εποχής τους.
   Υπάρχουν και σήμερα περιοδικά ποικίλης ύλης, αλλά είναι τόσο διαφοροποιημένα. Πιο κοντά στο πνεύμα της Τηλεόρασης, σαν ύφος γραφής και περιεχόμενο. Πιο εμφανισιακά στα εξωτερικά τους στοιχεία, χάρη στην ψηφιακή τεχνολογία, αλλά πρόκειται για στοιχεία εφήμερα, που δεν τους επιτρέπουν να αντέξουν στον χρόνο περισσότερο από το διάστημα της κυκλοφορίας τους. Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό των σημερινών περιοδικών ποικίλης ύλης είναι ότι προσφέρονται ως ένθετα εφημερίδων. Να είναι άραγε ο φόβος των εκδοτών να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό του περιπτέρου, αν αναρτιόνταν στα μανταλάκια των περιπτέρων χωρίς τη στήριξη μιας εφημερίδας, ή ότι το υψηλό κόστος παραγωγής τους είναι αποτρεπτικό σε συνδυασμό με τις ενδεχόμενες χαμηλές πωλήσεις ανά τίτλο περιοδικού, λόγω των πολλαπλασίων επιλογών που έχει σήμερα ο δυνητικός αναγνώστης τους;
  Είναι πολλά εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά στοιχεία, που κατατάσσουν τα περιοδικά ποικίλης ύλης σε δυο όχι και πολύ διακριτές μεταξύ τους κατηγορίες: σε λαϊκά και σε ελίτ. Το πιο σημαντικό, ίσως στοιχείο διαφοροποίησης είναι το λεγόμενο target group αναγνωστών. Στα παλιά λαϊκά περιοδικά κυριαρχούσε το γυναικείο αναγνωστικό κοινό. Στα σύγχρονο ελίτ περιοδικά κυριαρχεί το αντρικό.
   Τούτο δεν ίσχυε στα σε τέτοιο βαθμό στα περιοδικά των παλαιοτέρων γενεών. Ήταν ποικίλης ύλης πολυσυλλεκτικής φιλοσοφίας. Με λίγα λόγια για όλη την οικογένεια και από 7 έως 77  χρονών, που έλεγε και κάποιο σλόγκαν εκείνης της εποχής. Χαρακτηρίζονταν δε, συνήθως, ως ‘‘Επιθεωρήσεις’’ (από το αντίστοιχο γαλλικό ‘‘Revue’’).
    Από τότε, όμως, άλλαξαν πολλά πράγματα στις συνήθειες του αναγνωστικού κοινού. Το γυναικείο κοινό μετατοπίστηκε στα λαϊκότροπα τηλεοπτικά περιοδικά που πήραν κάποια από τα ταυτοτικά στοιχεία των παλιών λαϊκών περιοδικών, καθώς και στα ευσχήμως χαρακτηριζόμενα ‘‘καλόπιστης κοινωνικής κριτικής’’, ‘‘κουτσομπολίστικα’’ επί το λαϊκότερο.
  Θα σταθούμε περισσότερα στα λαϊκά, επειδή αυτά έδωσαν κυρίως το στίγμα των περιοδικών ποικίλης ύλης και επειδή είχαν την μεγαλύτερη κυκλοφορία και τη μεγαλύτερη ανά τεύχος αναγνωσιμότητα.
  Ποικίλης ύλης περιοδικά κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα από τα μισά και νωρίτερα του 19ου αιώνα, αλλά η μορφή τους θύμιζε περισσότερο εφημερίδα, παρά περιοδικό, αφού τυπικά ήταν εβδομαδιαίες εφημερίδες με μη επίκαιρη ύλη και με περισσότερη εικονογράφηση, αλλά η τεχνολογία της εποχής δεν επέτρεπε ένα αρκετά διαφοροποιημένο κασέ από τα ‘‘σεντόνια’’ κειμένου στις σελίδες των εφημερίδων. 
   Στο διάστημα του μεσοπολέμου, ωστόσο, η αισθητική τους διαφοροποιήθηκε και υπήρξαν αρκετά αξιόλογα σε εμφάνιση περιοδικά του είδους.
   Κυρίαρχο στην προπολεμική εποχή ήταν το “Μπουκέτο” (1924-1946). Ακολουθούσαν ο ‘‘Θεατής’’ (1925-1946, το οποίο για ένα διάστημα είχε αφομοιωθεί από το Μπουκέτο). Υπήρχαν ακόμα, επίσης με αξιόλογα υψηλές κυκλοφορίες  για τα κυκλοφοριακά δεδομένα της εποχής, η ‘‘Σφαίρα’’ (1919-1924), η "Ατλαντίς",  η ‘‘Εβδομάς’’ (1927-1941), η ‘‘Οικογένεια’’ (1927-1935), το ‘‘Φαντάζιο’’ (1927-1933), το ‘‘Σαββατοκύριακο’’ (1938-1941) και άλλα πιο βραχύβια ή λιγότερο φιλόδοξα σε κατακτήσεις αναγνωστικού κοινού.
  Ανάμεσα στα καμιά δεκαριά άλλα, δύο από αυτά, το ‘‘Ρομάντσο’’ και ο ‘‘Θησαυρός’’, που καθιερώθηκαν μετά τον πόλεμο είναι από μόνα τους σχεδόν ολόκληρη η ιστορία του ελληνικού λαϊκού περιοδικού ποικίλης ύλης, αφού συνέχισαν να εκδίδονται έως τα τέλη της δεκαετίας του ’80 κλείνοντας τον κύκλο των περιοδικών του είδους στην Ελλάδα. Είναι, επίσης, κυρίως (μαζί με το εκλαϊκευμένο εγκυκλοπαιδικής ύλης περιοδικό ‘‘Ήλιος’’ δευτερευόντως) αυτά, τα οποία γνωρίζουν σήμερα μια νέα κυκλοφοριακή άνθιση, καθώς αναζητούνται στα παλαιοβιβλιοπωλεία όχι μόνο από συλλέκτες-ερευνητές, αλλά κυρίως από εν δυνάμει νοσταλγούς τους, που τα γνώρισαν από πρώτο χέρι στην παιδική τους ηλικία σαν οικογενειακά περιοδικά, χάρη στο ότι τους είχαν προσφέρει κάποτε πραγματική ψυχαγωγία, εγκυκλοπαιδικές γνώσεις και χρηστικές πληροφορίες ταυτόχρονα. Δεν θα μπορούσε να πει κανένας το ίδιο πράγμα για τα περισσότερα από τα περιοδικά που τα υποκατέστησαν από τη δεκαετία του ’80 και μετά, τα λεγόμενα lifestyle περιοδικά και κοσμικής επικαιρότητας (δηλαδή κουτσομπολιού) των οποίων η εφήμερη αξία αποδεικνύεται στους πάγκους και στα ράφια των παλαιοβιβλιοπωλείων. Ούτε για δείγμα δεν υπάρχουν.
  Όσο για τα παλαιότερα, τα προπολεμικά περιοδικά, δεν υπάρχουν -βιολογικά δεν θα πρέπει να υπάρχουν- πολλοί νοσταλγοί τους. Υπάρχουν, όμως, από τη μια μεριά οι εξειδικευμένοι στον Τύπο συλλέκτες, που τα αντιμετωπίζουν σαν αντίκες, λόγω των γοητευτικών εξωφύλλων τους αφού αρκετά από αυτά υπήρξαν συνθέσεις γνωστών ζωγράφων, χαρακτών και λιθογράφων, ενώ από την άλλη μεριά είναι οι ερευνητές-ιστορικοί του Τύπου, που τα αντιμετωπίζουν σαν ανατόμοι αντλώντας μέσα από τις σελίδες τους πληροφορίες για τις αναγνωστικές συνήθειες της εποχής. Ωστόσο, ούτε οι μεν, ούτε οι δε είναι τόσοι, ώστε να διαμορφώσουν ανοδική ζήτησή τους στο χρηματιστήριο των παλαιοβιβλιοπωλείων με συνέπεια η τιμή τους να βρίσκεται ακόμα σε προσιτά επίπεδα, όταν βρεθούν κάπου.
  Το δυσάρεστο όμως βρίσκεται αλλού. Στο ότι εκτός από το Ε.Λ.Ι.Α. δεν υπάρχουν άλλοι επίσημοι φορείς διαφύλαξης αυτού του συγκεκριμένου είδους υλικού, που όπως και να το κάνουμε, είναι πλέον μουσειακό, καθόλου κατώτερης αξίας από τις εφημερίδες και τα λεγόμενα σοβαρά περιοδικά, που δικαίως έχουν τη θέση τους στις δημόσιες βιβλιοθήκες

κείμενο ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΧΟΣ
(Το παρόν άρθρο είναι αναδημοσίευση από ανάρτηση στο blog Blek e-magazine group στις 14 Μαρτίου 2011)

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Χάρτινοι ολυμπιονίκες


Μικρή συμβολή του Δεινοθήσαυρου στο εγχείρημα του μικρότερου αδελφού του, του Dino του RetroSportivo να ετοιμάσει και να παρουσιάζει σε πολλές αυτοτελείς ενότητες την ιστορία των Ολυμπικών (έτσι, τους αποκαλεί) Αγώνων για να ξέρετε τα πάντα για αυτούς και τα αθλήματα, όταν θα παρακολουθείτε από την TV τον Ιούλιο-Αύγουστο στο Λονδίνο τα αγωνίσματα της 30ης σύγχρονης Ολυμπιάδας.
Φυσικά, το παρακάτω μίνι-αφιέρωμα στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός της τετραετίας παρουσιάζεται από την σκοπιά της θεματολογίας του Δεινοθήσαυρου.
Παλιά και λιγότερο παλιά κόμικ και καρτούν, που έχουν στο εξώφυλλό τους θέμα τους Ολυμπικούς Αγώνες, γιατί και οι γνωστοί ήρωές μας κάποτε αναδείχτηκαν κι αυτοί ολυμπιονίκες.
Για πολλούς λόγους στο αφιέρωμα δεν επιδιώχτηκε η πλήρης καταγραφή όλων των σχετικών εξωφύλλων. Πρώτος και σημαντικότερος λόγος είναι η πληθώρα περιπετειών με θέμα Ολυμπικούς Αγώνες στα κόμικ. Δεύτερος λόγος η ταχύτητα με την οποία ετοιμάστηκε ώστε, η υποστήριξη στην προσπάθεια του μικρού  RetroSportivo, να είναι αποτελεσματική, τώρα που ξεκινάει το γιγάντιο σε όγκο και διάρκεια αφιέρωμά του.
Αν χρειαστεί, θα επανέλθουμε εν καιρώ και με άλλα εξώφυλλα.

ΕΞΩΦΥΛΛΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Το εξώφυλλο της πρώτης γαλλικής έκδοσης
 Ο πιο γνωστός ολυμπιονίκης από τον χάρτινο κόσμο είναι αναμφίβολα ο Αστερίξ των Γκοσινύ και Υντερζό. Αν και κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1968, δηλαδή χρονιά όπου τους Αγώνες τους φιλοξενούσε η Πόλη του Μεξικού οι Αστερίξ και Οβελίξ προτίμησαν να πάρουν μέρος σε μια Ολυμπιάδα της Ολυμπίας, στα χρόνια της παρακμής τους, αφού μπορούσε να παίρνει μέρος και ο πας μη Έλλην, βάρβαρος. Να θυμίσουμε ότι η Ελλάδα ήταν τότε ρωμαϊκή επαρχία.
Επίσης, να επισημάνουμε ότι ο Άστερίξ για να μη συλληφθεί από το αντιτόπινγκ κοντρόλ αγωνίστηκε χωρίς να πιει το μαγικό φίλτρο του Πανοραμίξ. Ενδιαφέρον, έ;
Η πρώτη έκδοση της ιστορίας στα ελληνικά κυκλοφόρησε με αυτό το εξώφυλλο, ενώ η τελευταία (από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμικς) με το εξώφυλλο που είχε και η δεύτερη γαλλική έκδοση.
Ο Αστερίξ ολυμπιονίκης έχει κυκλοφορήσει ως ταινία κινουμένων σχεδίων σε βιντεοκασέτα και ως ταινία με ηθοποιούς σε DVD.

 Το ίδιο εξώφυλλο είχε και η τελευταία έκδοση του άλμπουμ στα ελληνικά, αλλά και αυτό που κυκλοφόρησε στην ποντιακή διάλεκτο.
















Το jacket  της κασετίνας με το dvd  στην ελληνική
έκδοσή του.




















ΜΙΚΥ, ΓΚΟΥΦΥ, ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΟΙ ΠΟΛΥΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ
Από την εταίρια Disney δημιουργήθηκαν πολλές περιπέτειες των βασικών πρωταγωνιστών της με θέμα τους Ολυμπικούς Αγώνες. Παράλληλα, δημιούργησε και φιλμάκια κινουμένων σχεδίων με παρεμφερή θέματα, που σίγουρα κι αυτά εντάσσονται στον ολυμπικό κύκλο της θεματογραφίας της.
Εξώφυλλο της γερμανικής έκδοσης του Μικυ Μάους
που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1972, όταν διε-
γόταν η Ολυμπιάδα του Μονάχου.
Έξτρα έκδοση-αφιέρωμα του Τοπολίνο (Ιταλία) με την ευκαιρία 



της Ολυμπιάδας  του 1996 στην Ατλάντα.
Το 1988 η εταιρία Disney γιόρτασε την Ολυμπιάδα στη Σεούλ με μια μνημειώδη έκδοση αφιερωμένη στους Ολυμπικούς Αγώνες στη "Χώρα της Πρωινής Γαλήνης". Ήταν μια ιστορία σε τεύχος-τόμο 244 σελίδων, που έκανε κι αυτή το δικό της ρεκόρ. Πρόκειται για την μεγαλύτερη ιστορία που είχε γραφεί με πρωταγωνιστές χαρακτήρες του ντισνεϊκού πανθέου και ειδικότερα με τους περισσότερους από τους γνωστούς από τα universes της Λιμνούπολης και του Μίκυ Σίτυ.
Η ιστορία χωρίζεται σε οκτώ κεφάλαια με ξεχωριστό τίτλο το καθένα. Δημιουργός, σεναριογράφος και σχεδιαστής της ιστορίας ο Ρομάνο Σκάρπα.
Κεντρικός άξονας του μύθου είναι το "premonitor", μια βιντεοκάμερα που μαγνητοσκοπεί το μέλλον. Την διεκδικού πολλοί, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ανάμεσά τους ο Σκρουτζ προσπαθεί να την αποκτήσει για τον τηλεοπτικό σταθμό του ώστε να έχει το κανάλι του σε αποκλειστικότητα τις ειδήσεις της επομένης μέρας. Την διεκδικούν ο Μαύρος Πητ και οι Λύκοι για να ποντάρουν εκ του ασφαλούς και η Μάτζικα για να ξέρει τον αριθμό του... τζακ ποτ.

Πρώτη έκδοση στα τεύχη 1707-1712 του περιοδικού Topolino το 1988, αναδημοσιεύτηκε το 1996 (Ολυμπιάδα της Ατλάντα) με τίτλο Classico Olimpiadi με κάποιες μικρές αλλαγές στο κείμενο και στο Super Disney τεύχος 43 το 2008 (Ολυμπιάδα του Πεκίνου).
Εκδόθηκε, επίσης σε ακόμα οκτώ χώρες.

                                                              ΑΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Στις ελληνικές εκδόσεις ξένων κόμικς, εκτός από τον "Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες" το κύριο βάρος βρίσκεται στις εκδόσεις του "Μίκυ Μάους" των εκδόσεων Τερζόπουλου και η παρουσία των σχετικών τευχών εντοπίζεται κυρίως στην Ολυμπιάδα του 2004 στην Αθήνα.
Από τα τέσσερα παρουσιαζόμενα περιοδικά των εκδόσεων, αν και τα τέσσερα είναι της ίδιας εποχής, μόνο στα δύο θέμα έχει να κάνει με τους Αγώνες. Στο "Κόμιξ" η ιστορία με θέμα τους Ολυμπικούς Αγώνες είναι ένα ταξίδι στους αρχαίους χρόνους σε μια κάποια Ολυμπιάδα από αυτές που διεξάγονταν στην Ολυμπία.

Είναι προϊόν της ιταλικής παραγωγής και πρόκειται για ένα επεισόδιο 46 σελίδων της σειράς "Η μηχανή του χρόνου" που έγραψε και εικονογράφησε ο Σαντάνα και κυκλοφόρησε το 1992 (Ολυμπιακοί της Βαρκελώνης) με τίτλο "Olimpiadi".
Η ιστορία που τοποθετείται στους Αγώνες στην αρχαία Ολυμπία (όπου μετέφερε τον Ντόναλντ και τα ανήψια του η ελαττωματική χρονομηχανή του Κύρου Γρανάζη), θα μπορούσε να θεωρηθεί ως... ανταγωνιστική της αντίστοιχης του Αστερίξ.


Πολύ κοντά στην πραγματική αναπαράσταση του χώρου της Ολυμπίας η εικονο-
γράφηση του Σαντάνα


Στο ίδιο τεύχος δημοσιεύεται και μια δεκασέλιδη ιστορία του Καρλ Μπαρκς με θέμα τους Ολυμπικούς Αγώνες με τίτλο "Ολυμπιακή Ελπίδα" ( The Olympic Hopful) που είχε πρωτοδημοσιευτεί στο περιοδικό "Walt Disney's Comics & Stories, τον Μάιο του 1956 (Ολυμπικοί Αγώνες της Μελβούρνης) και είναι η μία από τις δύο δεκασέλιδες ιστορίες, που έγραψε ο Μπαρκς με θέμα τους Ολυμπικούς Αγώνες (η άλλη είναι ο Λαμπαδιοδρόμος που είχε δημοσιευτεί το 1964 με την ευκαιρία των Ολυμπικών Αγώνων στο Τόκιο και ελληνικά στο τεύχος 97 του περιοδικού "Κόμιξ" (1996- Ολυμπικοί στην Ατλάντα).


 Θέμα της είναι η προετοιμάσια του Ντόναλντ για να πάρει μέρος στους Αγώνες και ως εκ τούτου αποτελεί την "ολυμπιακή ελπίδα" για διάκριση της Λιμνούπολης.
Στο δεύτερο από τα τέσσερα περιοδικά των εκδόσεων "Τερζόπουλος", που ήταν το εβδομαδιαίο "Μίκυ Μάους" (τεύχος 1995),  σε μια ιστορία 72 σελίδων ο Σκρουτζ και ο Ρόμπαξ συνεταιρίζονται για να φτιάξουν μια πανίσχυρη ομάδα που θα εκπροσωπούσε τη Λιμνούπολη, αλλά τελικά την εκπροσώπησε ο Ντόναλντ!


Να σημειωθεί ότι από ολόκληρη την ιστορία το δεύτερο μισό υποτίθεται, ότι είναι στην Αθήνα τον Αύγουστο του 2004, όπου διεξάγονται οι αγώνες Το στόρυ και η εικονογράφηση, αν και δεν υπογράφεται, είναι του Τζόρτζο Καβατσάνο.

Και μέσα στον πανζουρλισμό της εξέδρας, του ΟΑΚΑ υποτίθεται να και η ελληνική σημαία
να κυματίζει σε δυο καρέ στα χέρια φιλάθλου.
Στις ιστορίες των δύο άλλων περιοδικών, αν και αναφέρονται στο εξώφυλλο σαν "ολυμπιακά" τεύχη,
το θέμα τους είναι μεν αθλητικό, αλλά δεν έχει  αναφορές στους Ολυμπικούς Αγώνες.

Ο Μπαγκς Μπάννυ, ο πιο διάσημος χαρακτήρας της Γούορνερ Μπρος  συμμετέχει σε μια διαφορετική Ολυμπιάδα και διαπρέπει στο τεύχος 432  των εκδόσεων της Dell  (1952, Ολυμπικοί στο Ελσίνκι)


Σε ιδιότυπους Ολυμπικούς Αγώνες έχει πάρει μέρος και ο Μπάτμαν.

Πρόκειται για του Ολυμπικούς του υποκόσμου 1976. Δηλαδή την ίδια εποχή που στο Μόντρεαλ του Καναδά διεξάγονταν οι κανονικοί Ολυμπικοί, ο προστάτης του νόμου και της Γκόθαμ Σίτυ αντιμετωπίζει σε Ολυμπικούς Αγώνες ζωής ή θανάτου την αφρόκρεμα του παγκόσμιου υποκόσμου.

Το ίδιο θα κάνει και οκτώ χρόνια αργότερα, το 1984 στο Λος Άντζελες, όπου μαζί με τους "Αουτσάιντερς" έχει να αντιμετωπίσει την "Οργή του Δία" και της "ολυμπίας" συμμορίας του και όχι μόνον σε αθλητικό επίπεδο. Η συμμορία με τηνολύμπια προσωνυμία δνέχει φυσικάκαμιά σχέση με το 12θεο του Ολύμπου.


Σε διαφορετικό χωροχρόνο και στο τεύχος 260 του περιοδικού "Ντετέκτιβ Κόμικς" που είχε κυκλοφορήση τον Οκτώβριο του 1958 (παραδ΄ξως δεν ήταν ολυμπική χρονιά), ο Μπάτμαν και
ο Ρόμπιν καλούνται να λύσουν το μυστήριο των ΟλυμπικώνΑγώνων του διαστήματος και ο Σκοτεινός Ιππότης μονομαχεί σε πρωτότυπο αγώνα πυγμαχίας χωρίς βαρύτητα με τον πράσινο πρωτοπυγμάχο του πλανήτη Δία.

Στο διάστημα καλείται να αγωνιστεί σε ιδιότυπα αγωνίσματα των "Διαπλανητικών Ολυμπικών Αγώνων και ο Σούπερμαν μέσα από τις σελίδες του 220ου τεύχους του περιοδικού "Action Comics"

που είχε κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο του 1956 (Ολυμπικοί Αγώνες στη Μελβούρνη), όπου ο δυνατότερος άνθρωπος στο Σύμπαν αποδεικνύεται αδύναμος να ανταγωνιστεί τους σούπερ δυνατούς από άλλους πλανήτες του αχανούς διαστήματος. Στο τέλος απκαλύπτεται ότι η αδυναμία του οφειλόταν στο ότι στους τοίχους των αθλητικών εγκαταστάσεων που είχε φτιαχτεί με υλικά φερμένα από όλο το σύμπαν είχε εντοιχισθεί κρυπτονίτης,
Ανακύκλωση της ιστορίας αυτής δημοσιεύτηκε με παραλαγμένο λίγο το σενάριο, όπου ο Σούπερμαν υποκρίνεται τον αδύναμο για να ηττηθεί, προκειμενου να βάλει στο χέρι μια συμπαντική συμμορία, δημοσιεύτηκε στο τεύχος 304 της ίδιας σειράς τον Σεπτέμβριο του 1963.


Και την παρέλαση εξωφύλλων και ιστοριών με θέμα τους ήρωες και υπερήρωες σε κάποιους Ολυμπικούς Αγώνες κλασικής μορφής ή σε άλλους χώρους και σε άλλον χρόνο κλείνει ο Άκουαμαν, ο Υδατάνθρωπος, όπως είχε εταφραστεί στα παλιά "Καλύτερα Κόμικς" των εκδόσεων Πεχλιβανίδη.
Απολαύστε ολόκληρη την τετρασέλιδη ιστορία από το τεύχος 227 του περιοδικoύ Adventures Comics της σειράς  World's Finest Comics (Οκτώβριος 1960, Ολυμπικοί Αγώνες στη Ρώμη). Η περιπέτεια δεν ήταν και το cover story του περιοδικού.




Μια διαφορετική προσέγγιση του θέματος βρίσκουμε στην γαλλοβελγικής παραγωγής σειρά "Τα ταξίδια του Άλιξ". Αν και πρόκειται για τον γνωστό γαλατικής καταγωγής 25χρονο ήρωα του Ζακ Μαρτέν, του οποίου οι περιπέτειες απλώνονται σε όλο τον χώρο της μεσογειακής λεκάνης στα χρόνια του Ιουλίου Καίσαρα. Εν τούτοις οι 34 έως τώρα τόμοι της σειράς "Τα ταξίδια του Άλιξ" δεν έχουν άμεση σχέση με τη σειρά "Οι περιπέτειες του Άλιξ", αφού στη δεύτερη σειρά ο ήρωας δεν συμμετέχει με δράση, αλλά απλώς ξεναγεί τους αναγνώστες του στη Μεσόγειο της εποχής του, αλλά και παραπέρα (Αζτέκοι, Μάγιας κλπ).


Η περιγραφή του χώρου πέρα από την καθαρή γραμμή του σκίτσου δίνει με ακρίβεια -στο μέτρο που γνωρίζουμε
τα πραγματικά στοιχεία- του χώρου όπου οι αθλητές γυμνάζονταν στην Ολυμπία (Γυμνάσιο, Παλαίστρα), της περιποίησής τους πριν από τον αγώνα (π.χ. οι δυο μικροί αρύβαλλοι πάνω στο τραπεζάκι με λάδι και η στελγγίδα για το καθάρισμα του σώματος από την άμμο και το λάδι μετά τον αγώνα παρατημένη στην άμμο της κονίστρας), αλλά και ο αθλητής που γυμνάζεται παίζοντας επίσκυρο δίνουν το μέτρο στη σημασία της λεπτομέρειας

Με άλλα λόγια είναι μια ιστορική και εγκυκλοπαιδική εξιστόρηση δοσμένη με μορφή κόμικ, όπου δίνονται με εξαιρετική ακρίβεια ιστορικά και εικαστικά στοιχεία για κάθε άλμπουμ-ενότητα. Την ίδια λεπτομερή ακρίβεια στην απεικόνιση της εποχής θα "μιμηθεί" δέκα χρόνια μετά τη "γέννηση" του Άλιξ και ο συμπατριώτης του στην καταγωγή και σύγχρονός του, ο Αστερίξ, αλλά με χιουμοριστικό τρόπο αυτός.
Το 2004 και ενώ η Αθήνα ετοιμαζόταν να φιλοξενήσει την 28η σύγχρονη Ολυμπιάδα, ο Άλιξ ξεναγεί τους αναγνώστες του στην Ολυμπία τις μέρες που διεξαγόταν οι Αγώνες.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2008 και ενώ ήταν η χρονιά της Ολυμπιάδας του Πεκίνου, οι "Ολυμπικοί Αγώνες" της σειράς επανεκδίδονται με διαφορετικό εξώφυλλο.




Κλπ... Κλπ.... Κλπ                                                                     

Αναμνηστικές και συλλεκτικές καρφίτσες της Ντίσνεϋ για τους Ολυμπικούς Αγώνες της Αθήνας το 2004

Ο Γκούφυ παρουσιάζει την ιστορία των ΟλυμπικώνΑγώνων και των αθλημάτων τους.
Το βιβλίο είχε κυκλοφορήσει και σε ελληνική έκδοση σε φυλλάδια με μερικά αθλήματα στο καθένα.


Γαλλικό και αργεντίνικο πόστερ για ταινία "κομπιλέισον" δηλαδή αποτελούμενη από συρραφές δυο ταινιών κινουμένων σχεδίων, αλλά ουσιαστικά δεν πρόκειται για ολυμπικό θέμα παρά τα πεντάκυκλα και τος ολυμπικές φλόγες.




και μερικές από τις μασκότ των Ολυμπικών Αγώνων των οποίων η δημιουργία έχει επιρρεαστεί έντονα από την τεχνική των κόμικς κλασικών ή ανάιμ
Ιδιαίτερη μνεία για τον "Ίγκλ Σαμ" μασκότ στους Ολυμπικούς του Λος Αντζελες το 1984, που είχε σχεδιαστεί από τα στούντιο του Ντίσνεϋ καιφέρνει έντονα τα χαρατηριστικά της ντισνεϊκής σχολής στον σχεδιασμό κόμικ ανθρωπμορφικών χαρακτήρων.

ΚΑΙ CARTOON!!

Η αφίσα της μικρού μήκους ταινίας κινουμένων σχεδίων "Οι Ολυμπικοί στην αυλή της φάρμας", ασπρόμαυρη ντισνεϊκή παραγωγή του 1932 χρονιά που στο Λος Άντζελες διεξήχθησαν οι 10οι Ολυμπικοί Αγώνες. 
και το φιλμάκι στο link http://www.youtube.com/watch?v=FlPBxPzmWcs


Μερικά καρέ (cells) από την ταινία κινουμένων σχεδίων "Ο Γκούφυ ολυμπιονίκης" (1942). To 1940 και το 1944 δεν έγιναν Ολυμπικοί αγώνες λόγω του Πολέμου.





....και το φιλμάκι στο link: http://www.youtube.com/watch?v=YvkuGrGY8oc

... Tο jacket βιντεοκασέτας και dvd σε ελληνική έκδοση compilation αφιερώματος για την Ο-
λυμπιάδα της Ατλάντα το 1996.


ΤΕΛΟΣ